Grand Prix Młodej Grafiki Polskiej - Kraków 2009

od 17.10.2009

fotoreportaż z wernisażu

Informacje o laureatach dostępne stronie internetowej. Wystarczy kliknąć:

http://mtg.triennial.cracow.pl/pl/grand_prix_mlodej_grafiki_polskiej_2009/laureaci/

"Szczyt bohaterów"

wystawa zbiorowa

od 18 września 2009

fotoreportaż z wernisażu

Główna wystawa konkursowa MTG 2009

od 16 września 2009

fotoreportaż z wernisażu

"Witkacy. Psychoholizm"

kurator: Maria Anna Potocka, Stefan Okołowicz

"Witkacy. Psychoholizm" odbywa się w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie.

Krzysztof Wodiczko

"Autoportret 2"

Krzysztof Wodiczko "Autoportret 2" jest wystawą towarzyszącą Miesiącowi Fotografii w Krakowie.

W dowolnym momencie

(wystawa zbiorowa)

Wernisaż 8 maja 2009

fotoreportaż z wernisażu

Isabella Hollauf

Miejsca rekreacyjne

Leopold Kessler

Obserwacje i interwencje

od 5.03.2009

fotoreportaż z wernisażu

Robert Kuśmirowski
Masyw kolekcjonerski.

Ze zbiorów Roberta Kuśmirowskiego i rodziny Sosenków
od 6 stycznia 2009

fotoreportaż z wernisażu

Wystawa Roberta Kuśmirowskiego w Bunkrze Sztuki dotyczy fenomenu kolekcjonerstwa. W którym momencie zainteresowanie i profesjonalna wiedza o przedmiocie zamienia się w namiętność, a potem w obsesję? Czy kolekcja może całkowicie zawładnąć swoim właścicielem? Jako materiał artystyczny posłużą artyście przedmioty z kolekcji własnej oraz eksponaty ze zbiorów rodziny Sosenków  znanych krakowskich antykwariuszy. Kuśmirowski z ich pomocą stworzy instalację wypełniającą dwa piętra galerii

Wystawa Masyw kolekcjonerski w Bunkrze Sztuki wpisuje się w cykl wielkowymiarowych aranżacji Roberta Kuśmirowskiego z wykorzystaniem przestrzeni architektonicznej. Artysta kreuje z barokowym rozmachem skomplikowane scenografie, w których trudno odróżnić atrapy od prawdziwych przedmiotów. Rekonstrukcje wykonane z pietyzmem przez Kuśmirowskiego sugestywnie przywołują poetykę wybranych przez niego miejsc i epok. Znakomity warsztat pozwala mu dowolnie manipulować rzeczywistością i  jak sam mówi  propagować swoje kłamstewka i ukryte idee.
Sztuka Roberta Kuśmirowskiego interpretowana jest w aspekcie pamięci, nostalgii, przemijalności. Sam artysta  pasjonat staroci i ich kolekcjoner  często podkreśla, że jego skrupulatne rekonstruowanie śladów przeszłości wynika z zachwytu nad pięknem starych przedmiotów, pełniących nawet najbanalniejsze funkcje.
Przy okazji wystawy Bunkier Sztuki opublikuje katalog zawierający jej pełną dokumentację.
Robert Kuśmirowski - urodził się w 1973 roku w Łodzi. W latach 1998-2003 studiował na Wydziale Artystycznym Instytutu Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
(dyplom w pracowni rzeźby prof. Sławomira Andrzeja Mieleszki). W roku akademickim 2002-2003 przebywał na stypendium w Pracowni Metalu i Modelowania na Uniwersytecie Rennes 2, Beaux-Arts Rennes. Jest performerem, autorem instalacji, obiektów, fotografii, rysunków. Laureat Paszportu POLITYKI (2005). Związany z Fundacją Galerii Foksal. Mieszka i pracuje w Lublinie.

trzy wystawy:

-  Shinji Ogawa - Realizm perwersyjny

-  Lidia Krawczyk, Wojtek Kubiak - Becoming,

-  Justyna Koeke - Sekrety rodzinne,

od 26 września 2008

fotoreportaż z wernisażu

Japoński artysta Shinji Ogawa w swojej sztuce kreuje światy, w których możliwa jest Ostatnia Wieczerza bez Chrystusa, Zwiastowanie bez Archanioła, a w Pizie stoją obok siebie dwie krzywe wieże. Pierwszy w Europie indywidualny przegląd jego twórczości zostanie zaprezentowany w Bunkrze Sztuki na wystawie Realizm perwersyjny, na którą składają się obrazy olejne, rysunki, instalacja i filmy.
Punktem wyjścia dla prac Ogawy są kanoniczne dzieła malarstwa europejskiego, stare pocztówki, fotografie, japońskie drzeworyty. Artysta dokonuje zmian w rozpoznawalnych wizerunkach poprzez usunięcie, dodanie i/albo zastąpienie przedstawionych postaci czy elementów kompozycji.
Na pierwszy rzut oka reprodukcje prac japońskiego artysty mogą sprawiać wrażenie komputerowo przetworzonych obrazów. Tymczasem mamy do czynienia z misternie wykonanym rękodziełem. Siła sztuki Ogawy tkwi w niebywałej biegłości technicznej. Jego rysunki są wykonane z precyzją bliską fotografii; jego obrazy - doskonałe odwzorowania starych dzieł, oddające wiernie każdy szczegół i gamę kolorystyczną oryginału - sprawiają wrażenie powstałych przed wiekami. Doskonały warsztat Ogawy czyni jego sztukę niezwykle atrakcyjną wizualnie. Jednak celem japońskiego artysty nie jest oszołomienie widza rzemieślniczą zręcznością. Jego technika umożliwia mu swobodne manipulowanie przy ikonicznych przedstawieniach, a rezultaty jego pracy spychają odbiorcę z wydeptanej ścieżki interpretacyjnych schematów. Zestawienie świata wykreowanego przez Ogawę z obrazami zakotwiczonymi w zbiorowej pamięci wywołują uczucie braku, niejasne przeświadczenie, że został zburzony jakiś odwieczny porządek. Artysta pokazuje, że nie ma jednej rzeczywistości; że to, co postrzegamy, może być czymś w rodzaju zjawiska optycznej mory - obrazem ulegającym ciągłym zniekształceniom w zależności od świadomości indywidualnego odbiorcy.
Wystawa Shinji'ego Ogawy jest fenomenalną inspiracją do dyskusji o realizmie w sztuce współczesnej. Wkrótce będzie można ją także skonfrontować z twórczością Roberta Kuśmirowskiego - w swojej sztuce mozolnie odtwarzającego fragmenty realnego świata - którego wystawa zostanie otwarta w Bunkrze w styczniu 2009 roku.
Na wystawie Shinji'ego Ogawy zostaną pokazane prace reprezentujące następujące cykle jego twórczości:
Without You - cykl rozpoczęty przez Ogawę w 1994 roku, w którym artysta usuwa główne figury z klasycznych kompozycji malarskich sztuki europejskiej i japońskiej, wypełniając jednocześnie lukę po postaci zgodnie z własnym wyobrażeniem. Przestrzeń płótna zostaje uzupełniona, tak jakby wycięta postać nigdy nie istniała. Na wystawie zostaną pokazane m.in. wykonane przez Ogawę repliki słynnych płócien Vermeera: Dziewczyna czytająca list i Nalewająca mleko, z których artysta usunął tytułowe bohaterki.
Perfect World - seria prac, którą artysta zapoczątkował w 1997 roku dorysowując na kartkach pocztowych i fotografiach bliźniacze wizerunki przedstawionych budynków lub postaci. Elementy dodawane przez Ogawę na reprodukcjach wyewoluowały w stronę osobnych rysunków przedstawiających np.: dwie katedry w Amiens czy dwa londyńskie Big Beny. Specjalnie na wystawę w Bunkrze Shinji Ogawa wykonał rysunek Krakow - przedstawiający dwie wieże ratuszowe z krakowskiego rynku.
Continuum - seria rozpoczęta w 2002 roku, jest rozwinięciem cyklu Without You. Ogawa wykorzystuje w niej słynne wielopostaciowe kompozycje takie jak Narodziny Wenus Sandro Botticellego, czy Kobiety zbierające kłosy Jean-Francois Milleta. Usuwa z nich kolejne figury, tworząc warianty tej samej kompozycji.
Behind You - (od 2006) ten cykl jest realizacją najnowszych idei Ogawy i będzie miał swoją światową premierę na wystawie w Bunkrze Sztuki. Artysta ponownie czerpie ze słynnych przedstawień sztuki europejskiej. Tym razem centralną postać kompozycji (np. Wenus Lucasa Cranacha czy Hrabia Urbino Piero della Francesca) przecina na pół i umieszcza odpowiednio na bokach obrazu, środek płótna wypełniając pejzażem znajdującym się w oryginale za figurą ludzką.
Moire - (od 2005) cykl składający się z 9 rysunków, którego bazą jest słynny widok Mont Saint -Michel w Normandii. W miejsce romańskiego opactwa i jego przyległości artysta wkomponowuje dzieła architektury i widoki znane z innych miejsc w Europie i Japonii
Infinite Landscape - instalacja będąca wynikiem współpracy Shinji'ego Ogawy z dziećmi w trakcie warsztatów zorganizowanych przez Narodowe Muzeum Sztuki w Osace. Własne prace - naśladujące dziecięce rysunki - artysta umieścił pomiędzy rysunkami wykonanymi przez dzieci wewnątrz walca zawieszonego na wysokości wzroku.
Chain World - wideo, w którym sceny przedstawione na starych europejskich pocztówkach połączone są ruchem kamery. Artysta najeżdża kamerą na szczegół zdjęcia, który po chwili okazuje się być częścią kolejnej fotografii. Poprzez umieszczenie wspólnego fragmentu na pocztówce, która pierwotnie ukazywała całkiem inną scenę, powstaje coś w rodzaju łańcucha. Poprzez powtarzające się zbliżenia i oddalenia kamery istniejące oddzielnie sceny przepływają i zmieniają się jak unoszone prądem rzeki.
Interference - jak w klatkach filmu animowanego, scena została pocięta na pojedyncze składniki, czyli "warstwy", bez zważania na to, co działo się wcześniej, a co później. Każdy element tworzący jakiś świat został podzielony na cienkie warstwy. Poruszając nimi w górę i w dół, w lewo i w prawo, łącząc je z innymi warstwami, Ogawa odkrywa nowy świat. W chwili, gdy nałożą się na siebie ludzka postać i kolejny obraz, tworzy się nowa scena.

Wystawie będzie towarzyszył katalog zawierający teksty autorstwa Marii Anny Potockiej i Yukihiro Hirayoshi'ego.
SHINJI OGAWA - urodzony w 1959 w Yamaguchi, Japonia. Studia na Wydziale Edukacji Artystycznej Uniwersytetu w Mie, dyplom w 1983 roku. Mieszka i pracuje w Nagoya. Prace artysty znajdują się w następujących kolekcjach: Okazaki Mindscape Museum, Archi; The National Museum of Art, Osaka; The Museum of Modern Art, Shiga; Toyota Municipal Museum of Art, Tokai City

Lidia Krawczyk i Wojtek Kubiak w najnowszych pracach poruszają zagadnienie tożsamościowej przestrzeni zawartej pomiędzy tym, co kobiece, a tym, co męskie. Od 2005 roku pracują nad cyklem Genderqueer, który jest próbą zobrazowania pojęć i sytuacji wymykających się obowiązującym kulturowo definicjom płci i seksualności. Wystawa Becoming w Bunkrze Sztuki to pierwsza tak obszerna prezentacja tego cyklu, a także pierwsza tak duża prezentacja prac (malarstwo, fotografie, filmy i rzeźby) tych artystów.
Trzonem wystawy jest seria wielkoformatowych malarskich portretów osób "przebranych za płeć". Oczywiste przerysowania za pomocą rekwizytów takich jak peruki, sztuczne wąsy czy makijaż zestawione są z wizerunkami ludzi, których tożsamość płciowa jest trudna do odgadnięcia, a zaniepokojony widz wpada w pułapkę własnych kategoryzacji. Hiperrealistyczna stylistyka obrazów i ich format - przywołujące monumentalne portrety Chucka Close'a - potęgują uczucie zagubienia towarzyszące zetknięciu się ze światem, w którym nie funkcjonują odruchowo kulturowe pojęcia takie jak: on/ona, mężczyzna/kobieta.
Obok malarskiej zostanie zaprezentowana także fotograficzna seria portretów. Każda sesja zdjęciowa była w trakcie swojej realizacji dokumentowana kamerą cyfrową. Ta dokumentacja posłużyła z kolei do wykreowania filmów DVD, w których fragmenty wizerunków portretowanych ludzi tworzą - jak w kalejdoskopie - ruchomą mozaikę. Akcentem wieńczącym ekspozycję są przewrotne rzeźbiarskie autoportrety Lidii Krawczyk i Wojtka Kubiaka.
Pokazowi Becoming będzie towarzyszył katalog zawierający kalendarium twórczości artystów, teksty autorstwa m.in.: Izabeli Kowalczyk i Jacka Kochanowskiego oraz wypowiedzi osób biorących udział w projekcie.
Lidia Krawczyk & Wojtek Kubiak wspólne projekty zaczęli realizować w 2004 roku. Tworzą obrazy, fotografie i wideo. Interesują ich zagadnienia płci, seksualności, społecznych struktur władzy oraz hegemonii. Angażują się w akcje społeczne takie jak festiwal Kultura dla Tolerancji. Za wspólnie zrealizowany projekt Pasywne. Więzy rodzinne zostali wyróżnieni na Triennale Malarstwa "Rybie Oko" 4 w Słupsku w 2006 roku. W 2007 roku otrzymali Grand Prix na 38. Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa "Bielska Jesień".
Lidia Krawczyk (ur. 1979) jest absolwentką Instytutu Sztuk Audiowizualnych oraz Podyplomowych Studiów Gender na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zajmuje się krytyką feministyczną. Jest współredaktorką internetowego czasopisma naukowego uniGENDER.

Wojtek Kubiak (ur. 1978) jest absolwentem Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 2003 roku pracuje jako asystent na macierzystej uczelni. Feminista. W 2004 roku otrzymał Grand Prix w drugiej edycji Triennale Młodego Malarstwa im. Mariana Michalika w Częstochowie. W 2005 roku został laureatem Stypendium Prezydenta Miasta Krakowa. Był nominowany do konkursu im. Eugeniusza Gepperta i nagrody "Arteonu". Laureat Stypendium Ministra Kultury (1999, 2003/2004), Stypendium Grazelli (2007) oraz Stypendium Młoda Polska (2008).

Sztuka Justyny Köke to rodzinne opowieści grozy. Artystka wyciąga na światło dzienne drzemiące w głębokich pokładach podświadomości frustracje i lęki dotyczące relacji z najbliższymi i oswaja je przy pomocy groteskowej formy. Jej najnowsze prace - fotografie, obiekty, wideo - będzie można oglądać w Bunkrze Sztuki od 26 września.
Od początku swojej działalności artystycznej Justyna Köke drąży tematykę toksycznych stosunków rodzinnych. W karykaturalny sposób obrazuje fobie dotyczące macierzyństwa, własnej seksualności, familijnych zależności i uwikłań. Artystka w swoich pracach w ekspresyjny sposób ilustruje patologie dysfunkcyjnej rodziny poprzez odwołania do cielesności i seksualności. Przewrotnie estetyzuje to, co wzbudza wstręt czy zażenowanie. Intymne części ciała i jego wydzieliny przedstawia w formie perfekcyjnie odszytych artystycznych obiektów. Używa miękkich materiałów, jaskrawych kolorów, ironicznie wyolbrzymiając i deformując przedmioty swoich obsesji.
Na wystawie Justyny Köke w Bunkrze Sztuki pokazana zostanie praca Sodoma i Gomora (fotografia, obiekty), w której przebrani w kostiumy statyści i uszyte obiekty tworzą rodzaj rodzinnej grupy - z dorosłymi, dziećmi i zwierzętami. Ich fizjonomie i kształty artystka poddała swoistej stylizacji -zniekształcając twarze i kreując hybrydy utrzymane w jaskrawej gamie czerwieni i fioletów. Cała grupa, oddająca się orgii rodem z niedorzecznego sennego koszmaru, jest jednocześnie groteskowa i przerażająca.
Praca Fotografia rodzinna, złożona z fotografii i obiektów to odrealniony portret rodziny, w którym zmutowane figury rodziców i dzieci wchodzą ze sobą w uzależniające relacje. Podobną wymowę ma wideo Komórki rodzinne gdzie we wnętrzu umownej komórki, zostają uwięzieni członkowie rodziny. Z kolei film Rycerze to metafora rodzinnych konfliktów. Tytułowi rycerze walczą ze sobą odziani w zbroje wykonane z miękkiego, pikowanego materiału.
Prace Justyny Köke penetrują mroczne i skrywane aspekty stosunków rodzinnych, które nie funkcjonują w szeroko pojętej świadomości społecznej. Wizualna atrakcyjność prac artystki kontrastuje z drastycznością podejmowanej przez nią tematyki, podobnie jak rzeczywistość zderza się z promowanym wzorcem tzw. normalnej rodziny.
Wszystkie prace zostały zrealizowane specjalnie na wystawę w Bunkrze Sztuki. Pokazowi będzie towarzyszył folder.
Justyna Köke urodziła się w Krakowie w roku 1976. W latach 1996-1998 studiowała konserwację w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Ukończyła rzeźbę na ASP w Krakowie (dyplom w 2002) w pracowni Prof. Józefa Sękowskiego oraz Sztuki Wolne i Ceramikę na Kunstakademie w Stuttgarcie (dyplom w 2005).
Stypendystka programu Erasmus (2004) oraz La Cité Internationale des Arts w Paryżu (2008). Uczestniczyła w Mobile Academy w Warszawie (2006). Dwukrotnie wyróżniona nagrodą Akademii Sztuk Pięknych w Stuttgarcie (2002 i 2008).

Ok! Wyspiański

od 15 lipca 2008 do 14 września 2008

Kurator: Maria Anna Potocka

Współpraca: Lidia Krawczyk

Wystawę Ok! Wyspiański, uświetniającą obchody Roku Stanisława Wyspiańskiego, będzie można oglądać w Bunkrze Sztuki między 15 lipca a 14 września. Jej pierwsza "kontekstowa" odsłona miała miejsce w przestrzeni Muzeum Wyspiańskiego w Kamienicy Szołayskich (kwiecień-czerwiec 2008). Projekty artystów biorących udział w wystawie zostały tam zaprezentowane bezpośrednio wśród prac Stanisława Wyspiańskiego. W Bunkrze Sztuki zaprezentujemy druga odsłonę wystawy Ok! Wyspiański, na której "obecność" tytułowego artysty będzie uwzględniona w formie dokumentacji z pierwszej odsłony projektu.

Celem wystawy jest ukazanie artystycznej i identyfikacyjnej "użyteczności" historii i współczesnego potencjału inspiracyjnego, stojącego za postacią jednego z najważniejszych twórców polskich. Ok! Wyspiański to także nawiązanie dialogu z twórczością artysty, zastąpienie podziwu bliskością. Maria Anna Potocka pisze: " jest wielomedialny Wyspiański, z jednej strony niewolnik historii, z drugiej jej burzyciel, artysta czujący zarówno boga jak i ludzi, twórca brutalnie walczący ze swoimi ograniczeniami i pokazujący swoim następcom jak należy sztukę, aby zechciała stać się naszym obrazem".

Wystawa wpisana w obchody Roku Wyspiańskiego w Krakowie, jako projekt zamykający i symbolicznie przenoszący problematykę sztuki przełomu XIX i XX wieku w teraźniejszość, będzie niewątpliwie jednym z najbardziej spektakularnych elementów uroczystości.

Wystawie Ok! Wyspiański towarzyszy katalog oparty na dokumentacji ekspozycji z Muzeum Wyspiańskiego mieszczącego się w Kamienicy Szołayskich.

Na ekspozycji znajdą się prace: Stanisława Ignacego Witkiewicza, Tadeusza Kantora, Edwarda Dwurnika, Jadwigi Sawickiej, Łukasza Skąpskiego, Pawła Książka, Janka Simona, Oskara Dawickiego, Karoliny Kowalskiej, Małgorzaty Markiewicz, Daniela Rumiancewa, Aleksanda Janickiego, Roberta Kuśmirowskiego.

Paweł Książek - Zbiory

Paweł Książek Zbiory

Zbiory to pierwsza tak szeroka prezentacja twórczości Książka, który zdobywa coraz większe uznanie na scenie nie tylko polskiej sztuki współczesnej. W przestrzeni Galerii zaprezentowane zostaną dwa najnowsze cykle-zbiory prac: N.N. vs artyści oraz De Stijl vs Black Metal

fotoreportaż z wernisażu

Moja matka nie jest boska

6 czerwca o godz. 18.00

Moja matka nie jest boska

to wystawa przygotowana przez Koroprację Ha!art i Bunkier Sztuki, która towarzyszy książce Bożeny Umińskiej-Keff Utwór o matce i ojczyźnie traktujący o złożonych relacjach między matką i córką, związkach opartych na psychicznym uzależnieniu. Zaproszone do współpracy artyski pracując nad tekstem Umińskiej-Keff, zainspirowane nim, przygotowały specjalnie na wystawę w Bunkrze Sztuki nowe projekty.

Artystki biorące udział w wystawie :
Anna Baumgart
Jadwiga Sawicka
Aleksandra Buczkowska
Dorota Buczkowska
Karolina Kowalska
Zorka Wollny

fotoreportaż z wernisażu

Edward Krasiński

ABC

od 10 kwietnia 2008

fotoreportaż z wernisażu

Kurator: Andrzej Przywara
Koordynatorka: Renata Zawartka

Wystawa prac Edwarda Krasińskiego w Bunkrze Sztuki jest pierwszą po śmierci artysty w 2004 roku tak szeroką retrospektywą jego twórczości w Polsce.
Na wystawie ABC znajdą się rzadko prezentowane prace z lat 50., w tym tworzone w latach 1956-1958 mało znane rysunki do tygodnika "Kierunki" (pismo PAX-u). W tym czasie Edward Krasiński malował także obrazy utrzymane stylistyce surrealizmu, których wybór będzie prezentowany w Bunkrze Sztuki.
Od 1954 roku Krasiński konsekwentnie doprowadza do rozluźnienia struktury swoich prac dążąc do zintegrowania ich bezpośrednio z otoczeniem. Ważnym momentem dla jego twórczości jest plener w Osiekach w 1964 roku - stworzył tam przedmiot rzeźbiarsko malarski Dzida - dynamiczną kompozycję rozpryśniętą czerwonymi formami na ziemi, która uniosła się następnie w górę, rozpięta na drutach. Julian Przyboś porównywał twórczość Krasińskiego do Katarzyny Kobro - podczas gdy ona otworzyła więzienie bryły rzeźbiarskiej, wyzwoliła w plastyce przestrzeń, on sprowadził rzeźbę do linii. Prace z tego okresu Przyboś nazywał "rzeźbami napowietrznymi" i "dzido-wężami". Nawiązywały one do ówczesnych odkryć fizyki. Przyboś pisał, że tak jak dzięki odkryciu cząstek elementarnych nauka udowodniła, że byt jest "dziurawy", tak u Krasińskiego nie istnieje kontinuum - przestrzeń jest nieciągła, przerywa się

Rok później miała miejsce pierwsza indywidualna wystawa Edwarda Krasińskiego - paradoksalnie, jak na artystę związanego z Warszawą, odbyła się ona w Galerii Krzysztofory w Krakowie. Wystawa wywołała duże zaskoczenie. Krasiński wrócił jako silnie ukształtowany artysta. Ekspozycja prezentowała Dzidy, krążki wiszące pionowo jeden nad drugim coraz bielsze, proste przedmioty w wyjątkowej, uteatralizowanej aranżacji - wybór prac z tej wystawy będzie otwierał prezentację w Bunkrze Sztuki

Od końca lat 60. pierwsze próby z niebieską taśmą plastikową, służącą do przewodnictwa prądu, scotch blue, w domu w Zalesiu. W 1970 r. nakleił taśmę na wysokości 130 cm na dziedzińcu Musee d'Art Moderne de la Ville w Paryżu oraz na witrynach galerii na Rive Gauche. Była to bardzo progresywna praca. Sam mówił o taśmie "Plastic Tape Scotch blue, szerokośc 19 mm, długość niewiadoma. Nalepiam ją wszędzie i na wszystkim, horyzontalnie na wysokości 130 cm. Pojawia się ona na wszystkim i wszędzie nią docieram. Nie wiem czy to jest sztuka. Ale jest to na pewno scotch blue, szerokość 19 mm, długość niewiadoma"

W Bunkrze Sztuki znajdą się także Interwencje, tworzone do lat 70. - te z rzeczywistymi elementami, np. telefonem, ale też te, związane z tradycją konstruktywizmu - geometryczne przestrzenie obrazu w które "wchodzi" taśma blue scotch sprawiając, że obrazy stawały się kawałkiem ściany, wtapiały się w rzeczywistość. Adam Szymczyk pisał, w kontekście tych prac, że w sztuce Krasińskiego racjonalistyczna tradycja konstruktywizmu miesza się ze skłonnością do dadaistycznego żartu.
W otworzonym w 2007 roku studio Krasińskiego znaleziono projekt pracy, jaka artysta przygotował na 10. Biennale w Tokio w 1970 roku. Dzięki tym szkicom udało się odtworzyć ten projekt. Jest to jedna z najważniejszych prac, jakie będzie można zobaczyć ABC w Bunkrze Sztuki.

Prezentowane będą prace artysty związane ze studiem, w którym Krasiński od śmierci Stażewskiego (1988) mieszkał sam. Instalacja z 1994 roku jest przykładem ciągłej aranżacji pracowni artysty i jedną z wielu prac Krasińskieg, w której mamy do czynienia z powielaniem przestrzeni studia dzięki użyciu wielkoformatowych fotografii. W Bunkrze Sztuki pojawi się także praca będąca instalacją z lustrami, w której oryginalne prace artysty zostały zwielokrotnione przez zwisające z sufitu lustra, których wielkość jest bliska sztalugowym obrazom (praca ta była prezentowana w 2003 roku w Anton Kern Gallery)

Ponadto na wystawie zostaną zaprezentowane dokumenty z pracowni artysty, a także pokazywany po raz pierwszy w Polsce zbiór ok. 100 fotografii Eustachego Kossakowskiego i zdjęcia Jacka Stokłosy z Balu z Zalesiu z 1968 roku zorganizowanym w reakcji na wydarzenia marcowe.

Najważniejsze wystawy retrospektywne twórczości Edwarda Krasińskiego odbyły się w 1996 roku w Kunsthalle w Bazylei i 1997 roku w warszawskiej Zachęcie. Po śmierci artysty wiedeńska Fundacja Generali jako pierwsza podjęła próbę przedstawienia dorobku Krasińskiego na wystawie "Les mises en scene" w 2006 roku.
W związku z wystawą nakładem Bunkra Sztuki ukazał się katalog, w którym znajdują się: tekst Pawła Polita o związkach twórczości Edwarda Krasińskiego z lat 50. z późniejszymi realizacjami artysty i Patrick'a Komorowskiego o Eustachym Kossakowskim, a także rozmowa Andrzeja Przywary z Anką Ptaszkowską.

Depresja

od 10 kwietnia 2008

fotoreportaż z wernisażu

Jaka jest różnica między deprechą a depresją? Kiedy kończy się kolejny zły dzień, a zaczyna groźna choroba? Kiedy przychodzi ten moment, gdy już nie możemy siłą woli zmusić się do punktualności, wywiązywania z coraz trudniejszych zadań?

Statystyki podają, że w Polsce około miliona osób zażywa antydepresanty. Czarniejsze szacunki mówią, że co najmniej drugie tyle ludzi powinno zażywać leki psychotropowe, ale wstydzą się kontaktu z psychiatrą, albo jeszcze nie wiedzą, że ich złe samopoczucie to nie tylko spadek nastroju czy kolejne niepowodzenie, które można zlekceważyć mówiąc "to nie jest mój dzień".

Celem wystawy Depresja jest przede wszystkim pokazanie interesującej twórczości powstałej z inspiracji przebytą chorobą, ale także zaprezentowanie choroby jako zjawiska. Wśród eksponowanych prac znajdzie się m.in. model pokoju dla szpitala psychiatrycznego stworzony w latach 70. przez Henryka Stażewskiego oraz prace Aliny Szapocznikow i Andrzeja Wróblewskiego, którzy cierpieli z powodu depresji, zdiagnozowanej przez lekarzy-specjalistów. Większość zaproszonych artystów miała bezpośredni kontakt z chorobą; chorując, prowadząc zajęcia terapeutyczne z ludźmi cierpiącymi na depresję lub ciężko doświadczając chorobę bliskich. W wypadku wystawy poświęconej depresji niezwykle delikatny i ważny jest wątek wrażliwości artystów, ich przeżywania świata i wyrażania osobistych doświadczeń.

Mimo, że nauka od dawna jest inspiracją dla sztuki, powstaje stosunkowo niewiele wystaw pokazujących ich wzajemne związki. Organizując panel dyskusyjny z udziałem fachowców reprezentujących różne dziedziny nauki (11 kwietnia 2008) kuratorka chce przyczynić się do nawiązania dialogu nauki ze sztuką. Dlatego panel dyskusyjny i katalog są integralnymi częściami projektu.

Artyści uczestniczący w wystawie:

Bogna Burska, Oskar Dawicki, Eliza Galey, Barbara Kasprzycka, Katarzyna Kida, Lise Kjaer, Anna Konik; Katarzyna Kozyra, Dominik Lejman, Zbigniew Libera, Magdalena Moskwa, Jadwiga Sawicka, Monika Sosnowska, Henryk Stażewski, Alina Szapocznikow, Grzegorz Sztwiertnia, Andrzej Wróblewski; Martin Zet.

Wystawie towarzyszy Seans Psychiatryczny, który odbędzie się 11 kwietnia 2008 z udziałem naukowców. Do wystawy zostanie wydana publikacja zawierająca teksty wystąpień uczestników.

Fluxus East. Fluxus w Europie Środkowo-Wschodniej

od 7 lutego, 2008

kuratorka: Petra Stegmann
koordynatorka: Anna Smolak

fotoreportaż z wernisażu

Fluxus to powszechnie znany międzynarodowy ruch (anty-)artystyczny, którego ośrodki znajdują się w Stanach Zjednoczonych, Europie Zachodniej oraz Japonii. A jak radziła sobie sztuka intermedialna  sztuka, do której zaliczyć można muzykę, akcje, poezję, obiekty i wydarzenia  za żelazną kurtyną? Jakim echem odbiły się działania Fluxusu w państwach byłego bloku wschodniego, jakie ruchy rozwijały się tam równolegle?

George Maciunas, Litwin na uchodźctwie, samozwańczy przewodniczący Fluxusu, twierdził w liście do Nikity Chruszczowa, że Fluxus, jako program działania, był predestynowany do stworzenia wspólnoty pomiędzy konkretnymi artystami światowymi a konkretnym społeczeństwem Związku Radzieckiego. Maciunas chciał widzieć Fluxus jako kolektyw oparty na modelu rosyjskiego LEF (Lewy Front Sztuki). Plany, np. tourne artystów performance na postojach pociągów kolei transsyberyjskiej, które posługując się wygładzoną komunistyczną retoryką rozwijał w manifestach i listach, miały jednak pozostać utopią. Po roku 1962 pojawił się nowy Fluxus East, powstały w wyniku twórczej wymiany między artystami Fluxusu a artystami i muzykami z byłego bloku wschodniego, co zaowocowało takimi wydarzeniami artystycznymi jak koncerty kompozycji Fluxusu nadawane przez Polskie Radio (1964), koncerty Fluxusa na Litwie (1966), w Pradze (1966) i Budapeszcie (1969), a następnie festiwal Fluxusu w Poznaniu (1977).

Wystawa Fluxus East jest pierwszą inwentaryzacją różnorodnych form aktywności Fluxusu w byłym bloku wschodnim, pokazuje zjawiska i praktyki artystyczne zainspirowane Fluxusem, podejmowane przez niektórych młodych artystów nawet dzisiaj. Poza klasycznymi obiektami Fluxusu, wystawa zawierać będzie fotografie, filmy, korespondencje, tajne akta policyjne, wywiady i nagrania muzyczne dokumentujące obecność tego ruchu na terenie byłego bloku wschodniego. Fluxus East jest wystawą interaktywną, mającą umożliwić dogłębne poznanie idei, prac oraz tekstów  niektóre dla ich wnikliwego przestudiowania w formie faksymile.

Artyści:
Gábor Altorjay, Eric Andersen, Azorro, Robert Filliou, György Galántai, Tibor Hajas, Geoffrey Hendricks, Dick Higgins, Tadeusz Kantor, Danius Kesminas, Milan Knížák, Alison Knowles, Július Koller, Jarosław Kozłowski, Vytautas Landsbergis, George Maciunas, Jonas Mekas, Larry Miller, Ben Patterson, Mieko Shiomi, Slave Pianos, Tamás St. Auby, Endre Tót, Gábor Tóth, Nomeda i Gediminas Urbonas, Jiří Valoch, Ben Vautier, Branko Vučićević, Emmett Williams oraz wielu innych

galeria sztukpuk | wydarzenia | galerie | forum-teksty | recenzje | archiwum | linki | kontakt