henryk stażewski

jerzy kału

jerzy nowosielski

Uroczyste rozpoczęcie Festiwalu 20.10.03

fotoreportaż z wernisażu
Sherrie Levine (ur.1947) jest nowojorską artystką zajmującą się fotografią i sztuką konceptualną. Od wczesnych lat 80. fotografuje książkowe reprodukcje wielkich dzieł sztuki nowoczesnej (m.in. obrazów Maneta, Degasa, Malewicza, Schielego czy Van Gogha, fotografii Edwarda Westona czy Walkera Evansa, “Readymade” – Duchampa, itd) a powstałe w ten sposób reprodukcje podpisuje własnym nazwiskiem. Prace Levine można więc nazwać “zawłaszczeniem” dzieł sztuki wielkich arystów. Dowodzą one jednak, jak nieostry i niejasny jest dziś status dzieł sztuki., które coraz czesciej funkcjonują w naszej świadomości pod postacią wylaansowanych przez reklamę i zawłaszczonych przez kulturę masową ikon tzw. popkultury.
Fotografie Levine są rodzajem charakterystycznej dla postmodernizmu gry z tradycją modernizmu i jego ideami oryginalności i autentyczności dzieła sztuki. Twórczość Levin rozmywa pojęcie autonomii dzieła, podważa rolę artysty jako autora, obrazuje funkcjonowanie sztuki jako towaru. Jednoczesnie artystka pokazuje niezwykle złożone relacje pomiędzy sztuką a kulturą masową, pomiędzy naturą, dziełem sztuki, a jego kolejnymi reprodukcjami i przetworzeniami. W wypadku przefotografowywanych fotografii trudno wskazać z całą pewnością, co jest oryginałem, co kopią, kto jest autorem, a kto jedynie reprodukuje (np.cykl After Edward Weston). “Zawłaszczanie”, którego dokonuje Levine, dowodzi, jak skopiowanie i wyjęcie z kontekstu zmienia znaczenie obrazu. Obrazy, które tworzę w istocie są duchami duchów – mówi sama artystka. Ich reIacja do oryginału jest jedynie częściowa. Zdjęcia lub obrazy, które fotografuje artystka, jeszcze zanim trafią do albumu i staną się jej “modelami” są już wielokrotnie przefotografowane. Artystka bada te kolejne relacje, szuka wizerunku, który “zaprzecza samemu sobie”, szuka “przestrzeni pomiędzy kolejnymi powtórzeniami, w której nie ma juz zdjęcia” . Sherrie Levine stworzyła cykle na podstawie dzieł czołowych artystów XXw., tytułując je: After Walker Evans, After Alexander Rodczenko, After Legere, After Franz Marc, After Mondrian, After Miro, After Matisse, After Paul Klee, co mozna przetłumaczyć jako: “w stylu...” czy “cytując...”. Prace Sherrie Levine były pokazywane na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych, m.in.: w Nowym Jorku, Los Angeles, Paryżu, Londynie i Wiedniu. Wchodzą w skład kolekcji największych muzeów: MoMA i Whitney Museum of American Art w Nowym Yorku, a także tokijskiego Metropolitan Museum of Photography.
Od 21. października do 28. listopada w Galerii Starmach oglądać będzie można pięć zestawów zdjęć, układających się w cykle:
“After Cezanne” [9 fotografii reprodukcji martwych natur Cezanne'a]
“Cathedral” [9 fotografii jednego obrazu Moneta]
“After Degas” [7 fotografii obrazów baletnic Degasa]
“After Van Gogh” [7 fotografii autoportretów artysty]
“L'absinthe” [12 reproducji tego samego obrazu Degasa]     20.10.03 - 28.11.03

Teresa Rudowicz
od 14.12.2004

fotoreportaż z wernisażu

Marek Piasecki
fotografia
25.10.2004
oraz
Inauguracja festiwalu Miesiąc Fotografii w Krakowie

fotoreportaż z wernisażu

Zbigniew Gostomski dom - home
od 8.06.2004

fotoreportaż z wernisażu

Zofia Kulik - Archiwum gestów

1. 04. 2004 – 30.04 2004
Kurator wystawy: Bozena Czubak
fotoreportaz z wystawy
Archiwum gestów to seria ok. 700 czarno-bialych fotografii wykonanych w latach 1987 – 1991. Na wiekszosci kadrów powtarza sie ta sama postac nagiego, meskiego modela. Pozujacy do zdjec Zbigniew Libera odtwarza setki gestów niosacych skojarzenia zarówno z kanonicznym repertuarem dawnej sztuki jak i bardziej wspólczesnym, masowym muzeum wyobrazni. Dzielo rozpoczynajace nowy etap w biografii artystycznej Zofii Kulik jest obecne takze w jej pózniejszych realizacjach, przedstawienia wypracowane w Gestach pojawiaja sie w dekoracyjnych ukladach monumentalnych kompozycji z lat 90. Archiwum gestów nigdy nie bylo eksponowane w calosci. Po raz pierwszy, wybór ok. 460 fotografii pokazano w ramach indywidualnej wystawy artystki w Muzeum Narodowym w Poznaniu w 1999 roku. W mniejszym wymiarze czesc Archiwum gestów zaprezentowano na wystawie Pejzaz semiotyczny w Charim Gallery w Wiedniu i w Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego w warszawskiej Królikarni w 2002 roku. Wybór podobny do eksponowanego w Galerii Starmach byl pokazany na wystawie Dekada. Laureaci Paszportów Polityki 1993 – 2003 w Centrum Sztuki Wspólczesnej w Zamku Ujazdowskim w Warszawie w 2003 roku. „ (…) Gesty sfotografowane to blisko 700 zdjec, ale gesty zarchiwizowane w formie rysunków, opisów, to o wiele wiecej. Stosy bloków rysunkowych, szkiców, kartek z metodycznie rozrysowywanymi pozami, gestami. Godziny, dni, miesiace spedzone na studiowaniu postaci, odkrywaniu kolejnych tropów: u Boscha, Grottgera, Malczewskiego, Memlinga, w greckim i rzymskim antyku, starozytnym Egipcie, w sztuce totalitarnej: kolchoznicach Muchiny i nadludziach Brekera. W 1987 roku, kiedy powstaja pierwsze zdjecia Gestów, ich zamysl jest jeszcze niejasny, idea niesprecyzowana. Zreszta, calkowitej pewnosci nie bedzie jeszcze dwa lata pózniej, kiedy na jednej z kartek z rysunkami znajdzie sie krótka notatka: Nie dawac tytulów na poczatku, niech przez lata funkcjonowania prac tytuly same sie znajda. (…)… nie moge z góry okreslic tematów, problemów. Tematy, problemy, pytania wylonia sie w trakcie realizacji pierwszych zdjec i idacych za nimi skojarzen. Wówczas tez dojdzie do glosu ta potrzeba przestudiowania gestów, ukladów postaci w dawnej i nowszej sztuce, od antyku po nowozytnosc i dalej po wspólczesnosc. W latach 1988 - 1990 powstaja setki kartek z rysunkami, tysiace postaci, od iluzjonistycznych, drobiazgowych studiów po uproszczone, wrecz znakowe szkice. (…) …w tym niekonczacym sie zbiorze gestu za gestem, nie sposób dopatrywac sie jakiejs nadrzednej prawidlowosci. Mozna tropic rózne watki: Libera w pozach Chrystusa ze sredniowiecznych przedstawien pasyjnych, z Ukrzyzowan Cranacha, Zmartwychwstania El Greca, w ukladach postaci z Upadku zbuntowanych aniolów Bruegla, stracanych do piekiel z Sadu Ostatecznego Memlinga, Medrców z obrazu Burne-Jones`a, postaci z ilustracji do ksiag proroczych Blake`a. Libera odtwarzajacy gesty swietych i potepionych, triumfatorów i pokonanych, w pozach zolnierzy i tancerzy, poddawany na przemian heroizacji i banalizacji gestów. Stojacy, lezacy, kleczacy, kucajacy, z cialem sztywno wyprostowanym lub wygietym w lukowate ksztalty. Zamotany w zgrzebnie zwisajaca tkanine lub opleciony faldami klebiacych sie draperii. Z cialem jakby bezwladnym lub rygorystycznie zdyscyplinowanym w uklady geometrycznych form. W calych sekwencjach kadrów przybierajacy postac uproszczonych wizualnych znaków. W rysunkach i notatkach typologia gestów jest znacznie bardziej rozbudowana: postac opierajaca sie, czajaca, klaniajaca, upuszczajaca cos, strzelajaca, itd.”[Bozena Czubak – Archiwum gestów. Fragment tekstu z katalogu towarzyszacego wystawie w Galerii Starmach.]
Zofia Kulik ur. 1947 Wroclaw, dyplom Akademii Sztuk Pieknych w Warszawie, w 1971 r. Od 1971 roku pracuje w duecie artystycznym KwieKulik. Wspólnie z Przemyslawem Kwiekiem prowadza aktywna dzialalnosc twórcza, zaliczajac sie do najbardziej radykalnych postaci polskiej sztuki lat 70. i 80. Ich ówczesna twórczosc obejmuje róznego rodzaju akcje, dzialania typu performance, realizacje obiektów, filmów, prace o charakterze dokumentacyjnym i teoretycznym. W ramach wspólnie prowadzonej Pracowni Dzialan, Dokumentacji i Upowszechniania, zajmuja sie równiez dokumentowaniem dzialan innych artystów, zarówno polskich jak zagranicznych. W drugiej polowie lat 70. zaangazowanie i polityczna wymowa ich akcji ma reperkusje w trwajacej 5 lat odmowie wydania im paszportów. Od 1987 roku Zofia Kulik zaczyna pracowac sama i wystepuje indywidualnie jako autorka monumentalnych, wieloelementowych kompozycji z czarno-bialych fotografii. Odkrywa w sobie, jak mówi, temperament tradycyjnego artysty. W latach 90. wykonuje serie wielkich panneaux, w których dekoracyjne wzory podporzadkowane sa rygorom symetrii. Ornamentalne kompozycje aranzowane w uklady, które przypominaja gotyckie okna, orientalne dywany lub blizsze wspólczesnej wyobrazni, kalejdoskopowe uklady abstrakcyjnych, geometryzowanych form. Rozbudowane wizualnie, o skomplikowanej strukturze symbolicznej, mienia sie bogactwem znaczen i odniesien. Autorka nawiazuje do kanonów sztuki dawnej i wykorzystuje obrazy z wlasnego archiwum zdokumentowanej rzeczywistosci. Obok socrealistycznej ikonosfery z demontazem postkomunistycznego pejzazu siega do bardziej uniwersalnych porzadków symbolicznych. Analizuje mechanizmy wladzy i dominacji, jezyk totalitaryzmu, ideologicznych zawlaszczen i fallocentrycznych zachowan. Monumentalnym dzielem „Wszystkie pociski sa jednym pociskiem” reprezentuje Polske na 47 Biennale Sztuki w Wenecji w 1997 roku. W drugiej polowie lat 90. realizuje kilka kompozycji o rozetowych ukladach z wizerunkiem wlasnej twarzy okolonej kregami fryzów, w których powtarzaja sie ornamentalne wzory z miniaturowo potraktowanych meskich aktów. W obszernej bibliografii tekstów poswieconych artystce zazwyczaj podkresla sie krytyczny wymiar jej praktyki, zwlaszcza odczytywanej z feministycznej perspektywy. Niezwyklym glosem w debacie na temat roli mediów we wspólczesnym swiecie jest jej praca Od Syberii do Syberii.. Gigantyczna powierzchnia skladajaca sie z ok. 18.000 zdjec, w ostatecznej, skonczonej formie po raz pierwszy zaprezentowana w 2004 roku w warszawskiej Zachecie, od 2 kwietnia eksponowana w Bunkrze Sztuki w Krakowie. Od poczatku lat 90. Zofia Kulik zapraszana jest do udzialu w prestizowych miedzynarodowych projektach, bierze udzial m.in. w Wanderlieder, Stedelijk Museum, Amsterdam (1991-92); Obsessions: From Wundercamer to Cyberspace. Foto Biennial Enschede, Enschede (1995); New Histories, The Institut of Contemporary Art, Boston (1996-97), Mare Balticum, The Danish National Museum, Kopenhaga (2002). Jej twórczosc prezentowana jest w ramach najwazniejszych wystaw pokazujacych sztuke Wschodniej i Srodkowej Europy, m.in. Europa, Europa. Das Jahrhundert der Avantgare in Mittel- und Osteuropa, Kunst- und Ausstellungshalle der Bundesrepublik Deutschland, Bonn (1994); Der Riss im Raum, Martin-Gropius-Bau, Berlin (1994); Body and the East. From the 1960s to the Present, Moderna Galerija, Ljubljana (1998); 50 Years of Central European Art 1949-1999, Museum Moderner Kunst, Wieden (1999); After the Wall, Moderna Museet, Sztokholm (1999) i Nationalgalerie im Hamburger Bahnhof Museum für Gegenwart, Berlinie (2000). Indywidualne wystawy artystki byly prezentowane m.in. w: Postmasters Gallery, New York (1990), Kunst und Raum, Wieden (1993), Galeria Zacheta, Warszawa (1993), Duncan of Jordanstone College, Dundee (1995), Lombard-Freid Fine Arts, New York (1995), ZONE Gallery, Newcastle (1995-96), Galeria Narodowa, Praga (1998), Muzeum Narodowe, Poznan (1999), Od Syberii do Cyberii 1998-2004, Zacheta Narodowa Galeria Sztuki (2004), Galeria Sztuki Wspólczesnej Bunkier Sztuki (2004). Ostatnio jej prace byly pokazywane w ramach wystawy Dekada. Laureaci Paszportów Polityki 1993-2003 w Centrum Sztuki Wspólczesnej w Zamku Ujazdowskim w Warszawie. Dziela Zofii Kulik znajduja sie w licznych, polskich, europejskich i amerykanskich kolekcjach prywatnych oraz w zbiorach kolekcji publicznych, m.in.: CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; Muzeum Narodowe, Poznan; Muzeum Narodowe, Wroclaw, Muzeum Sztuki, Lódz, Muzeum im. Leona Wyczólkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Górnoslaskie w Bytomiu; Galeria Miejska w Bialymstoku; Centrum Finansowe Pulawska, Warszawa; Stedelijk Museum, Amsterdam; Museum Bochum, Bochum: Bank Frankfurt; Hood Museum of Art, Hanover, USA; Postmasters Gallery, New York; Eric Franck Fine Arts, Londyn.

ADAM MARCZYŃSKI (1908-1985)

malarstwo

Greg Bogin
wtorek 17 maja, godz. 18.00

fotoreportaż z wernisażu

Maria Stangret-Kantor
Hommage a Danił Lider

od 15. II. 2005

fotoreportaż z wernisaż

Wystawa Marii Stangret-Kantor Hommage a Danił Lider jest kolejną, już trzecią wystawą indywidualną artystki w Galerii Starmach (1993, 1999).
Projekt wystawy będącej całościową aranżacją przestrzeni galerii, poświęcony jest pamięci Daniła Lidera, wybitnego ukraińskiego artysty scenografa. Z dziełem Daniła Lidera Maria Stangret zapoznała się latem 2004 roku, podczas pobytu w Kijowie z okazji swojej wystawy monograficznej w Muzeum Narodowym Sztuki Ukrainy. Wtedy też powstała idea niniejszej wystawy. Już wielokrotnie wcześniej, począwszy od końca lat osiemdziesiątych, artystka realizowała dzieła w hołdzie postaciom ze świata sztuki, literatury, historii. Można ułożyć z nich konsekwentny cykl prac z serii Hommage (w hołdzie) dedykowanych: Siergiejowi Jesieninowi, Annie Frank, Tadeuszowi Kantorowi czy też obraz poświęcony martyrologii moskiewskich lekarzy „Pamięci lekarzy 1953 roku”. W tych szczególnych obrazach można zobaczyć tak charakterystyczne dla Marii Stangret, jak pisał Wiesław Borowski: ... i liście, i złamane pnie drzew, i zasnute smugami okna, rozdarte zeszyty i porzucone wersety Jesienina. Marię Stangret szczególnie ujęła i zafascynowała realizacja Daniela Lidera z końca lat osiemdziesiątych, którą pokazał na Quadriennale Scenografii w Pradze. Dzieło to ma nieco dłuższą historię. W 1975 roku, Lider wykonał scenograficzną oprawę dla propagandowego widowiska „Witaj Pripiat” uświetniającego budowę czernobylskiej elektrowni atomowej. (Elektrownia znana jako czernobylska faktycznie zbudowana została w położonej niedaleko od Czernobyla miejscowości Pripiat` nad rzeką Pripiat`- czyli Prypeć). Miał to być spektakl ukazujący zwycięstwo człowieka nad siłami przyrody. Już w szkicach do projektu scenografii, Lider nakreślił to co nie dawało mu spokoju i w parę lat później ujął w formie obrazu: motyw błysku od wybuchu atomowego. Pierwszy zapis powstał, gdy elektrownia była jeszcze w budowie, obraz artysta namalował dwa lata przed jej katastrofą. Sama lokalizacja i budowa elektrowni w jednym z najczyściejszych ekosytemów w całej Ukrainie i apokaliptyczne skutki katastrofy stały się tematem pracy, którą przedstawił artysta na praskim quadriennale. Obraz przedstawiający wybuch, szkice do „Pripiati”, Lider pokazał razem z projektami do „Wiśniowego sadu” Czechowa i nazwał „Nasz sad”. Wszystkie szkice były zapakowane w foliowe pakiety. Przed nimi, na podłodze stały olbrzymie foliowe worki z suchymi liśćmi z Kijowa. Tak właśnie w Kijowie po wybuchu czernobylskiej elektrowni zbierano liście z drzew, żeby wywozić je z miasta. Były to „działania zabezpieczające”. Na środku przestrzeni stał ukraiński dzbanek z kijowską, zatrutą wodą i czarne spalone drzewko bez liści. Wystawa opowiadała o losie czechowowskiego sadu, który wskutek ludzkich starań przeobraził się w atomowe popielisko.W galerii Starmach Maria Stangret pokaże całościową aranżację, będąca odpowiedzią na ideę Daniela Lidera i jemu poświęconą. Znajdą się w jej przestrzeni przetworzone w formę podartego zeszytu szkice Lidera, nadpalona, zrolowana kartka z zeszytu, pnie drzew „wyrastające” z usłanej suchymi liśćmi podłogi galerii. Przyroda w dziełach Marii Stangret nie jest jedynie tematem albo tworzywem. Artystka prowadzi z nią niezwykle konsekwentny dialog i grę wykraczająca poza powierzchnię obrazu. Daniel Lider nazywał przyrodę swoim ulubionym dramaturgiem.

Koji Kamoji

wieczó - łódki z trzciny

od 17.10.2006

fotoreportaż z wernisażu

Miesiąc Fotografii w Krakowie 2006

Oficjalne rozpoczęcie

Henrik Spohler

0/1 Dataflow

5 maja 2006

fotoreportaż z wernisażu

Piotr Lutyński

Narodziny - FINAŁ
10 kwietnia 2006

fotoreportaż z finału

Wsrod obiektow i obrazow z wystawy Piotra Lutyńskiego w Galerii Starmach, od trzech tygodni znajduje sie specjalny inkubator z umieszczonymi wewnątrz jajami. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, 10 kwietnia wykluje sie z nich ok 30 kurcząt oraz kilka przepiórek.
Z tej okazji, o godz. 17.00, odbędzie się koncert powitalny, na którym zagrają: Piotr Lutyński, Grzegorz Dyduch oraz mieszkające w akwarium świerszcze.

Piotr Lutyński

narodziny - birth

od 21.03.2006,

fotoreportaż z wernisażu

podczas wernisażu zagrali :

Marcin Świetlicki, Grzegorz Dyduch, Marek Piotrowicz & Piotr Lutyński

Jadwiga Sawicka

Daj mi wszystko

fotoreportaż z wernisażu

od 31 stycznia 2006

Na wystawie w Galerii Starmach można zobaczyć kilkanaście niepokazywanych dotychczas obrazów Jadwigi Sawickiej, namalowanych w 2005 roku.

W rozmowie z Anną Markowską zamieszczonej w katalogu wystawy artystka mówi:

[...]

- Ale ten but to już z pewnością nie jest nic własnego?

- To but z katalogu. Zainteresowała mnie toporność formy połączona z pseudoelegancją - bo jest to kozaczek wykonany z błyszczącego materiału. Takie połączenie ciężkiego jak imadło futerału z aspiracją do lekkości. Krój jak z żelaza odlany, jakby przykuwał człowieka do ziemi, a ten lakierowany połysk to taka przynęta i oszustwo, że mamy lekki, elegancki bucik. Jak patrzę na katalogi, to wyczuwa się tę obietnicę, że jak założysz taki but, to różne możliwości się pojawią. Słyszymy, że jak sobie kupię taki buty, to będę miała ciepło, pochodzę sobie...Pojawia się nadzieja, a u kobiet często racjonalizacja: kupuję, bo wygodne. Cała teoria jest do tego dołączona. Jak patrzę na zakup i słucham tego wyjaśnienia, to bardziej widzę, co tej kobiecie brakuje, kim chciałaby być...

- Rozziew między obietnicą a tym, co faktycznie?

- Ja też mam taki bagaż. Nie kupuję ot tak sobie. Tylko także mi się wydaje, że ta rzecz coś mi rozwiąże.

- Ja często Twoje malowane stroje widziałam w kontekście zwyczajów, wręcz rytuałów inicjacyjnych. Choć przydusiły mnie też uczucia i wspomnienia na Twojej wystawie w Zachęcie. Dosłownie, masz umiejętność uobecniania i przywoływania uczuć.

- Bo nie przywoływanie osób, ale właśnie uczuć jest dla mnie najważniejsze. Nadzieja, lęk, pragnienie brania udziału w życiu społecznym i potrzeba udowodnienia, że się przystaje.

- Patrzysz jednak też na naszą kulturę

- Ale po wierzchu.

- Nie wiem, czy faktycznie tak po wierzchu.

- Poprzez ubrania.

[...]

Jadwiga Sawicka urodziła się w Przemyślu w 1959 roku. Studiowała na Wydziałe Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obroniła w 1984 roku w pracowni Jerzego Nowosielskiego. Zajmuje się malarstwem, fotografią, tworzy obiekty i instalacje. Mieszka i pracuje w Przemyślu.

Wybrane wystawy indywidualne:

1994 Kobieta do jedzenia, Galeria Sztuki Współczesnej, Przemyśl

1996 Fajna forma, Otwarta Pracownia, Kraków

1997 Powraca dawne uczucie, Otwarta Pracownia, Kraków

Brak sensu dokucza, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa

1998 Forma wzywa do użycia, Galeria Foksal, Warszawa

Nawracanie, oswajanie, tresowanie, billboard, Galeria Zewnętrzna AMS

1999 Powoduje raka, billboard, Otwarta Pracownia, Kraków

Podatność materiałów, Zachęta, Warszawa

Przelewanie z pustego (z Michaelem Witasskiem), Otwarta Pracownia, Kraków

2000 Dis/joint Roz/łącznie (z Rogerem Perkinsem), Otwarta Pracownia, Kraków

Krwawa, Galeria Foksal, Warszawa

2001 38 egzekucji, Galeria Koło, Gdańsk

Powtarzanie i utrwalanie materiału, Otwarta Pracownia, Kraków

2002 Problemy z pamięcią (z Joan Grossman), Zachęta, Warszawa

2003 Numery, Galeria Naród Sobie, Poznań

Słodki upominek, Galeria Potocka, kraków

Nic w środku, Bunkier Sztuki, Kraków

2004 Obłożenie, Galeria Kronika, Bytom

2005 Przyciąga i odpycha, Atlas Sztuki, Łódź

galeria sztukpuk | wydarzenia | galerie | forum-teksty | recenzje | archiwum | linki | kontakt