Dea Loher od kilku lat uchodzi za jedn¹ z najjaœniejszych gwiazd nowej dramaturgii europejskiej. Ju¿ jej debiut – Przestrzeñ Olgi (Olgas Raum 1992) – wzbudzi³ entuzjazm teatrów i widzów; odt¹d ka¿da jej sztuka witana jest z uwag¹ nale¿n¹ komuœ, kto ma tak zwane nazwisko. Zaliczono j¹ w poczet modnych w ostatniej dekadzie „nowych brutalistów” (Sarah Kane, Mark Ravenhill, Werner Schwab itd.), co oznacza tyle, ¿e ze szczegoln¹ uwag¹ i artystyczn¹ bezkompromisowoœci¹ przygl¹da siê szaleñstwom wspó³czesnego œwiata. Niewina jest jej najnowsz¹ sztuk¹ i byæ mo¿e najdojrzalsz¹ z dotychczasowych. Ma wymiary niemal szekspirowskie: komedia splata siê tam z tragedi¹, poœwiêcenie z pod³oœci¹, Bóg z diab³em, metafora z brutaln¹ dos³ownoœci¹. Podstawowym pytaniem jest problem winy i kary w dzisiejszym œwiecie, gdzie wszystko jest poodwracane do góry nogami. Dwaj nielegalni emigranci z Afryki ze strachu o w³asn¹ skórê nie ratuj¹ samobójczyni, ale zamiast moralnej kary spotyka ich niezas³u¿ona nagroda. Niewidoma striptizerka odzyskuje wzrok, ale widzi gorzej ni¿ przedtem. Wojuj¹ca z niemoralnoœci¹ polityki filozofka okazuje siê morderczyni¹. Winni – niewinni? Odpowiedzi szukajcie w inscenizacji Paw³a Miœkiewicza, któremu Dea Loher, zachêcona sukcesem Stosunków Klary, powierzy³a polsk¹ prapremierê Niewiny.

Dea Loher ur. 1964 r.
Studiowa³a germanistykê i filozofiê w Monachium, dramatopisarstwo w berliñskiej Hochschule der Künst. Pisaæ zaczê³a w dzieciñstwie, by³y to rozwijane w nastêpnych latach próby prozatorskie i poetyckie. Dramatem zajê³a siê podczas studiów w Berlinie. Zachêcona przez profesorów Heinera Müllera i Tankreda Dorsta debiutowa³a podczas pierwszego roku studiów dramaturgicznych sztuk¹ Olgas Raum (1990) i ju¿ tym pierwszym utworem zwróci³a na siebie uwagê teatrów w Europie - otrzyma³a nagrodê teatru Volksbühne w Hamburgu (1990), a w dwa lata póŸniej zosta³a laureatk¹ Playwrights Award from the Royal Court Theatre. Kolejny dramat Tätowierung (Tatua¿) wyró¿niony presti¿ow¹ nagrod¹ Goethe Institut podczas Festiwalu Dramaturgii "Stückemarkt" w Müllheim ugruntowa³ jej pozycjê silnej indywidualnoœci w nurcie wspó³czesnego "zbuntowanego", poszukuj¹cego nowego jêzyka, nowej formy teatru. Jej kolejne dramaty: Leviathan (1993), Fremdes Haus (1994), Blaubart Hoffnung der Frauen (1997), Adam Geist (1998), Manhattan Medea (1999), Klaras Verhaltnisse (2000), Der dritte Sektor (2001) zosta³y zrealizowane na scenie, niektóre wielokrotnie, kilka z poœród nich doczeka³o siê publikacji. W 1993 roku Deê Loher uhonorowano nagrod¹ Fundacji Autorów z Frankfurtu, w 1995 roku promocyjn¹ Nagrod¹ im. F. Schillera (Badenia-Wittembergia), a w 1997 Nagrod¹ im. J. Lenza i Literack¹ Nagrod¹ w Hanowerze. Najwa¿niejsze czasopismo teatralne Niemiec "Theater Heute" dwukrotnie przyzna³o jej tytu³ - Autorki Roku (1993, 1997).
W Polsce przet³umaczono niemal wszystkie jej dramaty. Szczególnym zainteresowaniem cieszy siê sztuka Klaras Verhaltnisse - Przypadek Klary (lub w innym t³um. Stosunki Klary ), któr¹ wystawi³o kilka teatrów w Polsce m.in.: Teatr Polski we Wroc³awiu - w re¿yserii Paw³a Miœkiewicza i Teatr Rozmaitoœci w Warszawie - w re¿yserii Krystiana Lupy.
Pawe³ Miœkiewicz przygotowuje obecnie na Scenie Kameralnej Starego Teatru polsk¹ prapremierê najnowszej sztuki dramatopisarki pt. Niewina .