bieżąca
wystawa |
 Mikołaj Moskal
Akcja Rewaloryzacji Abstrakcji
Wystawa III
od 09.04.2009
fotoreportaż z wernisażu
Mikołaj Moskal jest kolejnym artystą debiutującym w ramach Akcji Rewaloryzacji Abstrakcji w Galerii Fait. Wystawa ta jest dla nas szczególna, ponieważ obok malarstwa prezentowane będą na niej prace przygotowane specjalnie do przestrzeni galerii. Jedna z sal zostanie wypełniona wyrastającą z podłogi amorficzną formą. Inna będzie skonstruowana wokół dominującego przestrzeń muralu. Te przygotowane w dużej skali obiekty zestawione będą z delikatnymi rysunkami i kolażami, tworząc niezwykle silną i jednocześnie poetycką przestrzeń wystawy.
Mikołaj z ogromną łatwością porusza się w różnych gatunkach sztuki. Jego prace często balansują na pograniczu abstrakcji i reprezentacji. Urzekają organicznością swoich form i nonszalancją w stosowaniu i mieszaniu technik. Tworzy przestrzenie, syntetyczne rysunki, kolaże i płótna w których organiczność form i struktur miesza się z syntetycznością malarstwa abstrakcyjnego
Mikołaj Moskal urodził się w 1985 roku. Studiuje na Wydziale Grafiki Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych.
|
wydarzenia |
 Akcja Rewaloryzacji Abstrakcji
Wystawa II
Justyna Gryglewicz
od 19.02.2009
fotoreportaż z wernisażu |
 Eiko SABELA, Edmund PIPER
Money makes the world goes round, the world goes round, the world goes round
od 16.05.2008
fotoreportaż z wernisażu
[Money makes the world go round, the world go round, the world go round.]
Współczesność jest dość nietypowo ukierunkowanym okresem w dziejach ludzkości, ponieważ zamiast w przyszłość zaczelismy coraz bardziej zwracac sie ku przeszlosci. Coraz mniej pojawia sie rewolucyjnych hasel chcących zniszczyc wszystko co bylo i rozpocząć nową erę. Zamiast tego obserwujemy powroty do pewnych zaistnialych już kiedyś tradycji. Coraz chętniej porównujemy czasy obecne do tego co już bylo i szukamy porównań dla obecnej sytuacji w historii. Wystawa w Galerii Fait również przepełniona jest tego rodzaju odniesieniami. Nie ma w niej jednak nostalgii. Jest za to realizm, brutalność, poza.
Edmund Piper to August Sander dzisiejszego Berlina. Każda z fotografii nosi imię osoby portretowanej. Wskazuje to na bardzo indywidualne i osobiste traktowanie każdego modela, ale też na osobisty stosunek pomiędzy osobami znajdującymi się po obydwu stronach aparatu. Fotografie Pipera na pierwszy rzut oka zdają się być odwzorowaniem rzeczywistości tych ludzi. W pośpiechu uchwycona chwila intymności. Jednak ogromna ilość odniesień i wizualnych kodów w każdej z nich, każe nam podejżewać, że są one precyzyjnie wyreżyserowane. Przypominają kadry z filmu. Raz Kieślowski, innym razem Tarantino, niekiedy Von Trier. Każdy z portretowanych, jak aktor na planie filmowym, odgrywa przed aparatem sceny z własnego życia.
Edmunda Pipera zalicza się do nurtu zwanego Nowym Berlińskim Realizmem. Przedstawicieli tego nurtu cechuje specyficzny sposób zestawiania ze sobą poetyki i delikatności obrazu z brutalnością, obscenicznością i seksizmem. Porównywany jest do realizmu lat 60tych charakterystycznego również dla artystów berlińskich, który miał być alternatywą dla rodzącego się i szybko zdobywającego popularność popartu. Podobnie jednak jak tamten, Nowy Berliński Realizm czerpie z kultury popularnej pełnymi garściami tworząc niekiedy złośliwe, niekiedy ironiczne a często brutalne obrazy współczesnej rzeczywistośći.
Zupełnie inne wydają się być fotografie Eiko Sabeli. W odróżnieniu od fotografii Pipera nie niosą ze sobą odniesień filmowych. Zamiast tego przypominają sceny z wielkiego, eklektycznego, spektaklu teatralnego. Obraz Sabeli utkany jest odniesieniami do tradycyjnych tematów malarskich: ecce homo, martwa natura, portret reprezentacyjny, akt, autoportret. W tle majaczy ostatnia wieczerza Leonarda da Vinci. Manieryzm, przesyt i dekadencja zamknięte w jednym obrazie. Spełnienie marzeń o bogactwie i potędze jest jednocześnie symbolem schyłkowości, przemijalności i cierpienia.
Jednak tytuł wystawy nie jest tylko przywołaniem znanego frazesu o potędze pieniądza. Jest on odesłaniem do Berlina lat trzydziestych. Do Berlina będącego centrum kultury i rozrywki ówczesnej Europy. Jest przywołaniem obrazu wspaniałych nocnych kabaretów i gorzkich ludzkich losów. Dziś, podobnie jak w latach 30tych Berlin jest centrum kulturalnym i artystycznym. Atmosfera tego miasta ponownie zaczyna wabić ludzi pragnących spełniać swoje marzenia. To co łączy te trzy epoki berlińskiej historii to występowanie obok siebie cierpienia i spektaklu, realizmu i groteski, brutalności i poetyki. Wieczny powrót. jak w refrenie.
Magdalena Kownacka
|
 R.E.P.
(Rewolucyjna Przestrzeń Eksperymentalna)
"Checkpoint/Punkt kontrolny"
od 10.04. 2008
fotoreportaż z wernisażu
Grupa R.E.P. została założona w Kijowie w 2004 roku przez młodych ukraińskich artystów w odpowiedzi na wydarzenia Pomarańczowej Rewolucji. W skład grupy wchodzą: Mykyta (Nikita) Kadan, Olesya Khomenko, Volodymyr Kuznetsov, Zhanna Kadyrova, Ksenia Gnylitska, Lada Nakonechna. To co charakteryzuje działania tej grupy, to silny związek z ukraińską historią oraz próba stworzenia nowego narodowego języka sztuki współczesnej w kraju pozbawionym własnego dziedzictwa kulturowego. Do niedawna jedynym śladem po Ukrainie w tożsamości ukraińskich artystów było bowiem miejsce urodzenia wyszczególnione w dowodzie osobistym. Kiedy droga artystyczna wiodła ich do Moskwy, stawali się artystami rosyjskimi. Największe nazwiska rosyjskiej awangardy - Archipenko, Malewicz, Tatlin â?? to w istocie artyści o korzeniach ukraińskich.
Pomarańczowa Rewolucja jest punktem zwrotnym w dziejach sztuki na Ukrainie. To nie tylko manifestacja postawy politycznej i społecznego zaangażowania, ale także pierwsza manifestacja istnienia sztuki współczesnej w społecznym i kulturalnym kontekście. Dla sztuki był to moment negocjacji warunków istnienia w nowych realiach politycznych. Dlatego R.E.P. uznał przestrzeń publiczną za najbardziej odpowiednią dla swych eksperymentów. Innym powodem wyboru tej strategii był brak instytucjonalnego zaplecza dla sztuki współczesnej â?? brak galerii, odpowiednich instytucji publicznych, krytyki artystycznej.
W 2005 roku R.E.P. wygrał konkurs na reprezentację Ukrainy podczas 51 Biennale Sztuki w Wenecji. Jednak ówczesny rząd w swej polityce kulturalnej starał się nawiązać do tradycyjnych ukraińskich wartości. Oznaczało to wyparcie nowatorskich poszukiwań artystycznych przez sztukę patriotyczną, odnoszącą się do estetyki folkloru. Dlatego też, mimo wygranej w konkursie, ówczesny Minister Kultury zdecydował, aby na Biennale wysłać sztukę bardziej tradycyjną.
W odpowiedzi na decyzję Ministra, R.E.P. powołał do życia nowy ruch artystyczny o nazwie â??Patriotyzmâ??. â??Patriotyzmâ?? miał być sztuką uniwersalną, zrozumiałą dla wszystich dzięki użyciu powszechnie zrozumiałego systemu znaków. Artyści tego ruchu mieli wyzbyć się swojej indywidualności i tworzyć kolejne znaczenia poprzez kombinacje rejestrowanych znaków â?? szablonów.
Nowy język sztuki proponowany przez R.E.P. o nazwie â??Patriotyzmâ?? jest z jednej strony ironicznym komentarzem polityki kulturalnej państwa ukraińskiego, a z drugiej refleksją nad drogami rozwoju sztuki współczesnej, jej językiem, znaczeniem, siłą oddziaływania na społeczną i polityczną rzeczywistość. Język R.E.P.-u, na poły nowoczeny na poły ludowy, czerpie zarówno z tradycji awangardy, street artu lub raczej opozycyjnych działań w przestrzeni miejskiej, jak również ze skomplikowanej struktury malowideł prawosławnych cerkwii i ludowej symboliki.
Prezentowana w Galerii F.A.I.T. wystawa będzie kontynuacją pracy nad językiem patriotyzmu. Ściany galerii staną się miejscem opowieści o granicach, miracji, kontroli ale przede wszystkim o relatywizmie znaczeń i pozycji oraz sposobach jego budowania i konsekwencjach jaki ze sobą przynoszą. |
 Stefan Burger
"Just give me five seconds of your attention..."
od 11 I 2008
fotoreportaż z wernisażu |
|
|
