ERWINA ZIOMKOWSKA

"Przemiany"

od 5 grudnia 2008

fotoreportaż z wernisażu

JACEK DŁUŻEWSKI

"RUCH/malarstwo"

od 7 LISTOPADA 2008

fotoreportaż z wernisażu

dwudniowy pokaz obrazów

30.10 - 31.10.2008,

STANISŁAW KOBA

Biston Betulaia

fotoreportaż z wernisażu

KRZYSZTOF WRÓBLEWSKI

"Obrzeża"

od 3 pazdziernika 2008

fotoreportaż z wernisażu

Obrzeża

Od 2000 roku realizuję projekt pt. "Obrzeża". Jest to pozioma linia o wysokości (grubości) 10 cm połączonych ze sobą akwarelowych obrazów. Jej długość ciągle się powiększa, obecnie wynosi około 90 metrów.
Od wielu lat w zakamarkach mojej pamięci pozostawała dyskretna interwencja w przestrzeń dokona przez Edwarda Krasińskiego za pomocą niebieskiej taśmy scotch. Nazwał ją "ciałem obcym na oczywistości". Usiłował on połączyć realność obrazu z wnętrzem galerii, pracowni, muzeum, łącząc wszystkie elementy paskiem niebieskiej linii. Dla mnie ten konceptualny gest wyrażał nieskończoną liczbę punktów uszeregowanych w przestrzeni na zasadzie dodawania. Wyobraziłem sobie wszystkie namalowane przez wieki obrazy połączone w jedną linię, jakby zapisane na wspólnej taśmie filmowej. Linia uszeregowanych obrazów istniała tylko w mojej wyobraźni, chociaż ta idea pojawiała się we wcześniejszym cyklu zatytułowanym "Odcinki", do którego należy min. kompozycja "78 kart".
"Obrzeża" zawierają motywy z miejsc peryferyjnych. Tytuł ma podwójne znaczenie; z jednaj strony odnosi się do obszarów położonych poza wielkimi centrami, z drugiej zaś dotyczy wszelkich marginaliów, tematów banalnych, ahistorycznych, niedostrzeganych przez swoją małą atrakcyjność lub zwykłość. Intryguje mnie wyniesienie trywialności, zrobienie rzeczy niezwykłej z tematów pospolitych.
"Obrzeża" powstają z dodawania trzech modułów różnej wielkości. Kompozycja narasta etapami, jej długość ciągle się powiększa. Motywy rejestrowane są aparatem fotograficznym. Ten zabieg można by nazwać "metodą żywego skanera". Fotografowane jest to, co w wybranym obszarze po drodze "wpadnie w oko" - kryterium czysto subiektywne. W jednej chwili łączone są własne wyobrażenia rejestrującego z napotkanym faktem, konkretem. Malowanie to selekcja fotografii, form, kolorów, motywów, treści. Symbolizowanie chwili, powtarzanie w dłuższym czasie tego, co zostało zarejestrowane w ułamku sekundy. Poprzez dodawanie do siebie pojedynczych motywów następuje ich zagęszczanie. Wcześniej wybrany motyw unifikuje się, staje się elementem kolorowego ciągu, linii. Wizualnie stapia się w barwną szczelinę w przestrzeni. Podczas wystawy widz pochodzący z miejsca, z którego wzięte są motywy, będzie je rozpoznawał jako znane sobie, natomiast "obcy", będzie wybierał spośród nich te, które kojarzą mu się z czymś wcześniej widzianym.

Krzysztof Wróblewski
Fragment opisu pracy habilitacyjnej "Realizm i abstrakcja", ASP w Gdańsku, 2004
Krzysztof Wróblewski "Obrzeża"

Po obrazach Krzysztofa Wróblewskiego błądzi się jak po nieznanym mieście, z czasem poznając jego urokliwe zakątki, oglądając zabytki, obserwując rodzajowe scenki na ulicy, przystanku autobusowym, w parku, na plaży. Zwyczajne współegzystuje na nich z nadzwyczajnym, małe z dużym, detal wyjęty z natury z syntetycznie ujętym widokiem krajobrazu. Informacja o miejscu tworzona jest sekwencyjnie. Kolejne fragmenty rzeczywistości przewijają się przed naszymi oczyma jak klatki wyjętego z aparatu filmu.
Decyzja o takim a nie innym kształcie dzieła powoduje, że nie da się go ogarnąć jednym spojrzeniem, potrzebujemy czasu by przemierzyć dystans, dzielący oba końce obrazu, a tym samym odbyć sugerowaną przez artystę podróż.
Ważnym elementem są również oddzielające poszczególne "kadry" kraty z drobnych trójkątów wprowadzające element komentarza odautorskiego. Pełnią one rodzaj przerywnika kompozycyjnego, ale są także zapisem dystansu, jaki dzieli artystę od malowanych przez niego widoków rzeczy. Abstrakcyjne pola przedzielające realistycznie namalowane widoki rzeczy pełnią także rolę zasłony myśli ukrytych, są malarskim sposobem reakcji a niekiedy i interpretacji obrazu znajdującego się obok.
W cyklu "Obrzeża" (, który jest kontynuacją wcześniej tworzonej serii pod nazwą "Odcinki") artysta przedstawia peryferyjne miejsca Europy. Raz jest to małe, leżące nad Odrą miasteczko graniczne Słubice, innym razem Słupsk czy Ustka - pełen uroku rybacki port nad Bałtykiem. Te maleńkie, zaledwie parocentymetrowej wysokości kadry uzupełnione charakterystyczną dla artysty strukturą - gęstą siatką trójkątów, obwiedzionych barwnym konturem obejmują całą galerię dając w sumie wrażenie linii, a może raczej rozsuniętej szczeliny, przez którą widać transplantowaną z innego miejsca rzeczywistość. Wróblewski nawiązuje tu, poprzez dalekie odniesienie do idei "Niebieskiej linii" polskiego artysty konceptualnego Edwarda Krasińskiego, który przez całe swoje życie usiłował połączyć rzeczywistość obrazu z realnością wnętrza galerii, pracowni, muzeum, łącząc wszystkie elementy paskiem błękitnego skocza. Krasiński to postać bardzo barwna i wyjątkowa, tak jak i wyjątkowa jest jego pozycja w polskiej sztuce, choć gdyby spytać o to, co znajdowało się na jego obrazach próżno by szukać czegoś wyjątkowego: kaloryfer, fragment okna, kawałek ściany, kontur krzesła.
Powracając do Wróblewskiego, w jego wszystkich obrazach daje się odczuć pełne napięcia pragnienie wywyższenie potocznej rzeczywistości, chęć utrwalenia na obrazie czegoś wyjętego z anonimowości, czy dramatycznie pospolitego, jak każda codzienność. Owe podniesione do rangi motywu malarskiego okruchy pamięci, zdawałoby się przypadkowe widoki miejsc, uwolnione z hierarchii znaczeń, oddają doskonale fragmentaryczną strukturę świata i pozbawiony ciągłości rodzaj doświadczeń tworzących świadomość naszego istnienia.
Obrazy Wróblewskiego próbują ocalić w nas pozaestetyczne odczucie piękna życia jako takiego, a także znaleźć dla niego taki alfabet znaków, których sens byłby rozpoznawalny bez względu na to czy znajdujemy się na wschodzie czy zachodzie Europy.

Jola Ciesielska

Łódź, marzec 2003
Niepublikowany tekst do katalogu wystawy "Przestrzenie codzienności" (Räume des Alltags), Brema, Galeria Miejska, kwiecień 2003

"Centra wytwarzają przyszłość - a przynajmniej nasz kontynent uważał tak przez kilka stuleci. Peryferia to miejsca, gdzie dogorywała przeszłość. Zwycięzcy zdobywali centra. Pokonani wycofywali się na obrzeża. W centrach płonęły lampy łukowe. Na obrzeżach pozostawał jedynie rozproszony... blask. Dziś jednak pojawiają się oznaki tego, że centra tracą swoją historyczną inicjatywę. Nie obwieszczają już przyszłości, a jeśli to czynią, nie wierzy się im całkowicie".
"Nie wystarczy spojrzeć przez okno. Nie dojedziecie tam też żadną autostradą. Nikt nie może wskazać wam drogi, bo nie wiecie o co pytać. Podczas tej podróży wydeptana ścieżka to raczej ostrzeżenie niż zachęta. Zarazem punkt ten nie musi być wcale odludny czy dziki. Może to być tuż obok miejsca, gdzie piekarz zwykle parkuje samochód. Sztuka polega na tym, by znaleźć się tam przypadkowo. Wtedy zaskakujesz miejsce, a jego zaskoczenie zaskakuje ciebie".
(...) "Te sfotografowane miejsca stoją wobec mnie, a nie ja wobec nich. Wydaje się, jakby przez niemożliwy do określenia czas czekały na przybycie widza. (...) To miejsce czekało po prostu na swoje dopełnienie w akcie widzenia. Czekało na uznanie swojej widzialności. Gdy odejdziemy znów będzie niepełne".

John Berger
Tekst wykorzystany na zaproszeniu do wystawy "Obrzeża", Galeria Koło 2002

Krzysztof Wróblewski urodził się w Przasnyszu w 1962 roku. W 1982 roku ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie. W latach 1982-1987 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki w PWSSP w Gdańsku. Dyplom uzyskał w pracowni K. Ostrowskiego. Od 1989 roku pracuje w Katedrze Sztuk Wizualnych na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. W latach 1995 - 2003 współtworzył galerię Koło w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i fotografią a od 1994 roku malarstwem monumentalnym w przestrzeni publicznej. Wystawia od 1986 roku od udziału w "Ekspresji lat 80-tych" w galerii BWA w Sopocie. Współpracuje z galerią Milano w Warszawie. Jego obrazy znajdują się kolekcjach prywatnych i publicznych w kraju i za granicą (Australia, Austria, Holandia, Kanada, Niemcy, Szwecja, USA).

TERESA STARZEC

"DOM"

od 12 września 2008

fotoreportaż z wernisażu

Otwarta Pracownia

i Wiener-Krakauer Kultur-Gesellschaft

KOLEKCJA SAMMLUNG

MAREK FIREK, DIETMAR FRANZ, THOMAS HOOR, SUSANNE HORNBOSTEL, STANISŁAW KOBA, SŁAWOMIR TOMAN

od 25 lipca 2008

fotoreportaż z wernisażu

Otwarta Pracownia we współpracy z Domem Norymberskim

JACEK PASIECZNY, AXEL GERCKE

,,Jak tam? Wie geht's?"

4 lipca (piątek) o godz. 19.00

fororeportaż z wernisażu

Jacek Pasieczny:

Nazwisko mojego kolegi to - Axel Gercke
Tytuł przygotowywanej przez nas wystawy jest dokładnie taki jak w towarzyszącym jej katalogu – „Jak tam? Wie geht’s?”
Tekst do katalogu – wstęp:
Drogi Axla Gercke i Jacka Pasiecznego krzyżują się trzykrotnie na przestrzeni czasu. Po raz pierwszy spotykają się w jesieni 2001 w klasie Prof. Johannesa Grutzke w Akademii Sztuk Pięknych w Norymberdze. Axel Gercke studiował tam, Jacek Pasieczny zaś przyjechał na semestralny pobyt w ramach współpracy międzyuczelnianej Norymberga – Kraków. Po powrocie Jacka Pasiecznego do akademii w Krakowie kontakt nie został zerwany. Wkrótce Jacek Pasieczny otrzymał stypendium DAAD. Dzięki temu w roku akademickim 2004/2005 studiował u Prof. Petera Angermanna. Po odejściu z uczelni Prof. Grutzke również Axel Gercke przeszedł do pracowni gdzie właśnie studiował Jacek Pasieczny. Dzięki temu znowu mogli studiować w jednej pracowni. W tym okresie mieli możliwość nie tylko wzajemnie podpatrywać się w swojej działalności artystycznej- wspierać polemizować, ale też konfrontować wzajemne związki kulturowe. Kto wie czy zawiązana przyjaźń nie była powodem decyzji Axla Gercke żeby przedostatni semestr 2005/2006 studiować właśnie w Krakowie – macierzystej uczelnie Jacka, również w ramach przyznanego mu stypendium DAAD. W Polsce studiował w pracowni Prof. Jacka Waltosia i Marka Szymańskiego. Obaj artyści wykorzystują każdą możliwość aby dalej wspólnie pracować tworzyć. W trakcie pobytów stypendialnych obaj artyści uczą się nie tylko języków: Jacek – niemieckiego Axel – polskiego ale i historii goszczących ich krajów. Jacek Pasieczny realizując program pobytu w akademii niemieckiej poświęca dużą część swojej pracy historii Norymbergii i jej symbolom. Axel Gercke malował nie tylko w Krakowie ale i Gdańsku, gdzie stykał się ze śladami najnowszej historii Polski.
Axel Gercke i Jacek Pasieczny pokazują że Polsko – Niemiecka granica może znaczyć przyjaźń. Twórczość tych dwóch młodych ludzi ukazuje bez uprzedzeń i historycznych zaszłości sprawy życia współczesnego udowadniając że można i trzeba żyć inaczej.
Tekst do Katalogu Prof. Petera Angermanna
Zarówno malarstwo Axla Gercke jak i Jacka Pasiecznego podobne jest w swoim cichym i lapidarnym realizmie. Prosto, bez powierzchownej maniery, trafiają w istotę obserwowanego otoczenia.
Jacek Pasieczny swoją monumentalną kompozycję rozstrzyga energicznymi pociągnięciami pędzla, wykorzystując powstały przypadek do organizacji przestrzeni. Obrazy naładowane są swoistą atmosferą. Najczęściej motywem jego malarstwa jest architektura. W czasie swojego pobytu w Norymberdze ten polski artysta szczególnie zajął się architekturą totalitarną. Temat ten potraktował z dużą powagą i koncentracją, tak że obrazy mimo ich silnego i lakonicznego realizmu promieniują ekspresjonistyczną intensywnością. Bez upiększania i dramatyzowania przy równoczesnej pasji i zaangażowaniu oraz czujnym zrozumieniem kulisów potworności, temat ten zamienił w wizję.
Podobnie nietypowo, z anegdotyczną ciekawością, żywym kolorem i większą dbałością o szczegół cechuje się malarstwo Axla Gercke. Jego niezwykle artystyczne i technicznie rozwinięte malarstwo jest bardziej narracyjne. Nawiązuje do tradycji realizując temat. Artysta ten dochodzie jednak przy tym do całkowicie własnych i bardzo oryginalnych rozwiązań, które mimo lub właśnie wbrew swojemu spojrzeniu poprzez tradycje – mają bardzo silny wyraz. Często bowiem, według mojego doświadczenia, wiadome odniesienia do tradycji, doprowadzają do swobodnego rozwinięcia tematu. Axel Gercke obserwując zwykłe codzienne motywy troskliwie i z głęboką cierpliwością przenosi je na płótno.
Tym dwóm malarzom chodzi o świadome artystyczne spostrzeżenia otaczającej rzeczywistości – niezależnie od zmieniających się trendów w sztuce; od niekiedy napuszonych bzdur i samo dystansowania się.

Andrzej Gąsieniec

malarstwo

od 13czerwca do 1 lipca 2008

fotoreportaż z wernisażu

Andrzej Gąsieniec

ur.w 1963r..Konstancin-Jeziorna

W latach 1983-1990 studia na Wydzialem Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof.Jerzego Nowosielskiego.

"Otóż, jestem pod urokiem niektórych Pańskich pejzaży. Odżywa w nich duch wczesnego impresjonizmu, szczególnie Claud'a Moneta. Bardzo cenię u Pana to, że nie stawia sobie Pan żadnych "porządkujących" ograniczeń "a priori". Wynikać może z tego pewna nieporadność warsztatowa, ale w malarstwie lepsze to, aniżeli sztucznie narzucana dyscyplina, która zubaża i cenzuruje intuicję i spontaniczną wizję artystyczną. Doskonałe są również autoportrety, a szczególnie wzrusza mnie Pańska malarska interpretacja mojego ikonostasu. Pokazuje mi ona ten ikonostas w nowym świetle, widziany oczami drugiego artysty."

Kraków,

27 września 1994. Jerzy Nowosielski

Pejzaże

Maluje głównie pejzaże, czasem portrety i inne. Malarstwo Moneta jest mi bliskie, czasem przeglądam jego obrazy, a jest ich mnóstwo. Te wszystkie uchwycone przez niego nastroje widzę wokół. Te efekty kolorystyczne i świetlne, ta różnorodność rozwiązań. Przy tym elegancja i pewien osobliwy styl. Można rzec, że jest nieco efekciarski i przystępny, ale błyszczy też jakąś łatwością, celnością, zwyczajnością i czasem zdaje się, że współcześni mu byli nieco toporni, choć z pewnością swój talent mieli. Oczywiście różnimy się wiele. To był tytan pracy, a pasja była olbrzymia. Kto dziś tak pracuje? Trochę uzbierało się obrazów, ale przy Monecie jest się zwyczajnie "niedzielnym malarzem". Poza tym już prawie sto lat temu minęło od jego działań, nie sądzę jednak, że jakieś twórcze pokrewieństwo nie ma sensu. To już dwudziesty pierwszy wiek, sztuka współczesna, możliwości wiele, mnogość prądów, wielkie pole popisu, mnie natomiast ciągnie do tej zwyczajności, malarstwa, które zrozumie, a raczej spodoba się zupełnie " przeciętnemu "odbiorcy, a jeśli coś ponad to, tym lepiej.

Maluję szybko, najlepsze efekty, gdy obraz powstanie około godziny, jeśli uda się szybciej, tym lepiej. Można dłużej, ale dobrze jest uchwycić moment świetlny, który nadaje obrazowi efektowność i prawdziwość. Sprzyja stabilne światło. Jest też kwestia pomysłu rozwiązań inwencji. To przed namalowaniem, ale zmienność natury i jej oświetlenia często bywa najważniejszym problemem w realizacji obrazu. Pomysły przychodzą z czasem. Czym więcej obrazów, tym mniejsze przywiązanie do poszczególnych i większe pole manewru, możliwości. W trakcie pracy pojawiają się rzeczy nowe. W przybliżeniu domyślam się jaki powstanie obraz, jaki będzie końcowy efekt. Jednak pojawiają się chwile, gdy nie można zbyt wiele przewidzieć i z ciekawości czekam na końcowy efekt, jakbym nie był autorem obrazu. To intryguje i wzbudza ochotę do malowania. Jaki sens ma "zwykłe" malowanie z natury, biorąc pod uwagę problemy tzw. "nowoczesności"? Wszelkie wątpliwości znikają podczas udanych realizacji, a jeśli uda się odnaleźć, to własna praca nabiera sensu i wszelkie wątpliwości, spekulacje nie są istotne, nie przeszkadzają.

Światło zalewające pory dnia, roku, tematy wszelkie, zagadnienia, malarstwo potrafi oddać, przetworzyć, przykuć uwagę, a to wszystko zwyczajne i proste i mówi za siebie samo, a czasem pojawia się sztuka, coś wartościowego, potrzebnego, czego nie da się niczym zastąpić.

VIRA KOSINA

,,Tato"

6 czerwca (piątek) o godz. 19.00

fotoreportaż z wernisażu

fotografia

Dedykuję mojemu ojcu i Marcinowi

Projekt fotograficzny "Tato" jest badaniem pozycji ojca we współczesnym społeczeństwie, walką ze stereotypem oraz propagandą roli OJCA w życiu CZŁOWIEKA.
Jedną z ważnych cech fotografii jest jej dokumentalny charakter - można ją dzięki temu traktować jako "dowód rzeczowy", który może odkryć prawdę i pomóc właściwie ocenić sytuację ojca we współczesnej rodzinie. Projekt jest wykonany w klasycznej technice czarno-białej fotografii, gdyż celem autorki jest ukazanie rzeczywistości w jej czystej postaci, bez zabarwiania i fałszerstwa. Vira podchodzi do problemu z pozycji obserwatora. Z tego punktu widzenia projekt "Tato" można uważać za reportaż. Ale jest też druga strona: to portret rodzinny. Stylistycznie nie jest portretem klasycznym: bohaterzy nie pozują do zdjęć - są na tyle "wymęczeni" fotografem, że uciekają w swój własny, wewnętrzny świat...
By uzyskać ten "efekt" wystarczy na chwile zapomnieć o sobie i pomyśleć o drugiej osobie - ojciec pomyślał o córce, ona w tym samym czasie pomyślała o ojcu - i zdjęcie gotowe!!! Stało się coś, czego szukał fotograf. Albo inny przypadek - niemowlak pociągnął za włosy starszego brata i wszyscy nagle zaczynają się śmiać, radośnie i z całego serca, jednocząc się w tej spontanicznej, nieuzasadnionej radości. Ojciec przymyka oczy ze zmęczenia, sprawia wrażenie, że śpi, ale jednocześnie jest otoczony przez własne dzieci, czuwa nad nimi i chroni nawet przez sen..
Projekt "Tato" jest jedynie początkiem badań. Autorka była niemym obserwatorem jedynie w 20 rodzinach. To zdecydowanie za mało, żeby wysuwać ostateczne wnioski. Ale można podzielić się wrażeniem:
"Wzruszające i piękne jest, gdy 90-letni staruszek, patrząc do lustra przed rozpoczęciem sesji zdjęciowej, prosi syna, by go ogolił; nie ma nic cudowniejszego, niż ojcowska miłość i zarazem duma...; Jako córka chciałabym być godna tego"
Vira Kosina
Jaką rolę odgrywa OJCIEC
w życiu CZŁOWIEKA?
Ostatnio, często poruszanym tematem w publicystyce i masmediach jest sposób postrzegania roli ojca w rodzinie tradycyjnej oraz współczesnej. Powstają co raz nowe mity o upadku instytucji rodziny, zatraceniu autorytetu ojcowskiego, dominacji matki w wychowywaniu dzieci. Z drugiej strony, mało się mówi o tym jak ważną rolę odgrywa ojciec w życiu człowieka, o jego funkcjach i wpływach. Istnieje wiele krytyki, ale tylko nieliczni zadają sobie pytanie KIM jest (bądź powinien być) OJCIEC i jak obraz ojcostwa zmienił się w związku z socjalnymi przemianami społeczeństwa, np. feminizacją początku lat 60' XX wieku.
W związku z pomijaniem wielu pozytywnych zjawisk, brakiem obiektywnych informacji o problemach współczesnej rodziny, powstają stereotypy - wyolbrzymia się chorobliwe symptomy społeczeństwa, które skłonne dziś "obawiać się kobiet". Nieraz wydaje się, że prawo głosu mają wyłącznie kobiety, społeczeństwo gloryfikuje i broni pozycję "Matki", wtenczas o "Ojcu" nie mówi się nic - ostatecznie wymienia się go, jako "kozła ofiarnego", albo nawet element bezużyteczny i co lepsze - jako bankomat itd. (mały paradoks: gdy wpisałam w przeglądarce internetowej hasło "jaką rolę odgrywa OJCIEC w życiu dziecka" - pierwszy wyświetlony artykuł miał nagłówek "jaką rolę odgrywa w życiu dziecka PIES"). A jednak, co raz częściej widuje się tatusiów z dziećmi na placach zabaw, w parkach, sklepach...

Rozwój historyczny instytucji ojcostwa wiążą z powstaniem własności prywatnej, kiedy to powstała funkcja dziedziczenia. Społeczna rola mężczyzny oprócz krzewienia tradycji polegała również na zabezpieczeniu kobietom i dzieciom środków niezbędnych do egzystencji. W związku z tym, można powiedzieć, iż do niedawna powszechny był tradycyjny model ojcostwa, w którym ojciec był jednocześnie żywicielem rodziny, personifikacją władzy, wzorcem do naśladowania, oraz nauczycielem i sędzią w kręgu spraw wykraczających poza stosunki rodzinne. Należy tu również wspomnieć, że jeszcze w wieku XIX w przypadku rozwodu dzieci pozostawały z ojcem, ponieważ jedynie przy ojcu mogły być one zaopatrzone w środki niezbędne do życia. Dzisiejsza praktyka wskazuje na przekazywanie opieki nad dziećmi wyłącznie matkom, przy czym prawa ojców są w sposób sztuczny ograniczane.

Wzrost aktywności zawodowej kobiet spowodował daleko idące zmiany w modelu socjalnym oraz psychologicznym ojcostwa. Tendencje demokratyczne w społeczeństwie wiążą się z równouprawnieniem ojca i matki oraz bardziej proporcjonalnym podziałem obowiązków rodzinnych, w tym również funkcji wychowawczych. Jeżeli w modelu tradycyjnym rola ojca w wychowaniu dziecka była traktowana raczej jako wspomagająca, to w modelu współczesnym zakłada się udział ojca w pielęgnowaniu dziecka, troskę o dziecko, umiejętność nawiązywania kontaktów emocjonalnych. I przy tym, w nowym modelu rola ojca nie uległa całkowitej zmianie, lecz raczej wzbogaciła się o pewien ważny element, jakim jest stosunek emocjonalny do dziecka. Dzisiaj uważa się za normę, że ojciec utrzymuje rodzinę, czyli odpowiada za stan materialny rodziny oraz bezpośrednio uczestniczy w wychowywaniu dziecka, wspiera jego rozwój duchowy, jest dla niego autorytetem moralnym.
Przy porównaniu stylów wychowania ojca i matki zostało udowodnione, że właśnie autorytet ojca, a nie matki, ma pozytywny wpływ na umysłową charakterystykę dziecka. Dostrzeżono również związek między utalentowaniem dziecka i stopniem trudności wykonywanego przez ojca zawodu. Badania psychologiczne wskazały też na to, że dzieci, które od pierwszych dni życia były otaczane ojcowską troską, wykazują znacznie bardziej zaawansowany poziom umysłowego i fizycznego rozwoju, wyrastają na bardziej emocjonalne i otwarte osoby. Psycholodzy podkreślają również, że stosunek ojców, którzy chcą wziąć aktywny udział w opiece nad dziećmi jest zupełnie inny niż stosunek matki. Ojcowie przeważnie bawią się z małym człowiekiem, matki natomiast najczęściej pielęgnują, karmią, kąpią etc. Jednak nawet opiekując się dzieckiem ojciec ma tendencję do robienia tego w formie zabawy. Tu należy wspomnieć koncepcję człowieka wprowadzona przez Johana Huizingę, zakładająca, że u podstaw ludzkiego działania znajduje się zabawa, gra i współzawodnictwo (Homo Ludens - Człowiek bawiący się).
Zdaniem E. Fromma miłość ojcowska nie jest wrodzona, lecz kształtuje się w ciągu pierwszych lat życia dziecka. W tym ujęciu miłość ojca pełni rolę nagrody i pochwały za dobre zachowanie i sukcesy. Dla ojca dziecko wciela w sobie możliwość kontynuacji rodu, gdyż zgodnie z tradycyjnymi normami mężczyzna powinien wychować swojego następcę, który będzie kontynuował tradycję i pamięć rodową.
Z kolei austriacki psychiatra, psycholog i pedagog Alfred Adler, uważa, że rola ojca w procesie wychowawczym polega na rozwoju kompetencji społecznych. Dzięki matce dziecko może odczuć intymność ludzkiej miłości, ojciec otwiera małemu człowiekowi drogę do społeczeństwa. Ojciec jest dla dzieci źródłem wiedzy o świecie, pracy, technice. Rolą ojca jest kształtowanie użytecznych dla społeczeństwa celów i ideałów oraz pomoc w wyborze orientacji zawodowej.
Miłość i opieka matki uczy przyjmowania, miłość i opieka ojca pobudza chęć oddania. Obydwie te umiejętności są niezastąpione w rozwoju osobowości.
Vira Kosina, Kraków
2008

Bożena Knecht

"UWAŻAJ, PASS AUF..." - fotografia

16 MAJA(piątek), o GODZ. 19.00.

fotoreportaż z wernisażu

Na jednej z marmurowych fontann Alhambry, mauretański poeta głosi chwałę przemiany szlachetnego kamienia w spływającą z niego wodę: Stapia się w jedno to, co płynne i to co trwałe, woda i marmur, i patrząc nie wiemy, które z nich płynie. Owa fontanna tak mówi o sobie: Gdzie znaleźć większy cud? Woda tak tryska ze mnie, że czasem kryje mnie i przestajesz mnie widzieć. Zda się tworzymy, woda co bieży, i ja, jeden złom lodu: połową topi się i spływa, gdy druga połowa trwa niezmieniona.
Ta niepewność i ten zachwyt przypominają mi się, gdy patrzę na fotografie Bożeny Knecht. Oto podpatrzone w płynnym momencie stawania się strzępy przedmiotów i kawałki ciała. Przechodzą jedne w drugie w sposób tak tajemniczy, iż nie wiemy, co jest delikatnym muślinem, a co różową skórą, co kwiatem, a co powietrzem, co materią organiczną, a co jej przetworzeniem w tkaninę, co szarością cienia, a co materialnym zarysem. Cóż ma oznaczać to stawanie się form, to przechodzenie ich jedna w drugie, to mruczenie kruchych przedmiotów żyjących własnym życiem i zajętych pokazywaniem nam – a może sobie nawzajem – swoich podszewek, szpar i nisz, miękko zawiniętych krawędzi? Oto pokazano nam świat emocji, tak jakby można je było pokroić na plasterki i zobaczyć pod mikroskopem. Utrwalono – o ile to słowo pasuje do dzieł, których zadaniem jest pokazać generalną niemożność utrwalenia czegokolwiek co się staje – moment przechodzenia jednych uczuć w drugie, nagłego pojawienia się nastrojów, nieokreśloność chwili, niespodziewanie wzburzone emocje, miękką czułość nie mającą w sobie żadnej czułostkowości. Na chwilę możemy zobaczyć to, czego szczególni wrażliwcy doświadczają w nagłych chwilach i o czym nie bardzo potrafią opowiedzieć innym: chłód i ciepło, barwę i szarość, zapach i smutek, cień i światło – wszystko co sprawia, że jakiś moment, jakieś miejsce, jakiś gest pozostają w nas na zawsze jako nieokreślone wspomnienie, które przywołuje się same, w chwilach nagłych i zaskakujących. Doprawdy ubodzy ci, którzy nie doznają takich olśnień. Niech więc chociaż patrzą. Jak mówi mauretańska fontanna: Kiedy nadchodzi noc, mógłbyś pomyśleć, że jesteś światem położonym gdzieś na wysokościach, wyżej od gwiezdnych konstelacji. Jakbym była muszlą perłopławu, a te krople – perłami, których jestem pełna.
Jerzy Żmudziński

Lidia Krawczyk i Wojciech Kubiak

"Genderqueer"

od 25.04.2008

fotoreportaż z wernisażu

"Genderqueer odnosi się do problemu związanego z tożsamością człowieka, zarówno tą kulturową jak i seksualną. Oczywiście jest to zagadnienie złożone odnoszące się do ogólnego dyskursu wyznaczanego przez teorię queer. Jego użycie przez nas w tym projekcie odnosi się do próby dyskusji nad sposobami konstruowania człowieka , tworzeniem jego osobowości, tożsamości, wytwarzania jednostki w społeczeństwie i słowami Michela Foucaulta ujarzmiania. Chcieliśmy z jednej strony przedstawić ową trzecią płeć , której oczywiście w żaden sposób nie można i nie należy kategoryzować, posiada ona bowiem przeróżne, złożone i niejednoznaczne sposoby manifestowania, a z drugiej strony chcieliśmy zmusić widza do tego, aby sam wpadł w pułapkę własnych ograniczeń".- L. Krawczyk, W. Kubiak

wystawa studentów III roku krakowskiej ASP p.t." Półmetek"

od 11.04.2008

fotoreportaż z wernisażu

Wystawie towarzyszy hasło PÓŁMETEK.
"Wystawa PÓŁMETEK jest próbą prezentacji postaw artystycznych studentów III roku krakowskiej ASP, którzy, mimo zauważalnych od pierwszego spojrzenia różnic stylistycznych i tematycznych, zaakcentowanych wyborem odrębnych pracowni mistrzowskich, w wyraźny sposób dotykają problemu obrazowania malarskiego i jego stosunku do innych mediów. Znalazłszy się w połowie drogi do artystycznego usamodzielnienia, decydują się pokazać rysujące się w ich twórczości problemy - te już rozwiązane oraz te, które wciąż czekają na odpowiedź. Mimo, że w poszczególnych pracach trudno odnaleźć wyraźne zbieżności estetyczne, stają się one świadectwem kształtującej się malarskiej osobowości oraz jej stosunku do reprezentacji i plastycznej ekspresji." - Michał Zawada
OLGA ZABROŃ rocznik 85, pracownia - Leszek Misiak , KASIA PRUSIK rocznik 84, pracownia - Andrzej Bednarczyk, TOMASZ BARAN rocznik 85, pracownia - Andrzej Bednarczyk , KORNEL JAŃCZY rocznik 85, pracownia - Andrzej Bednarczyk, MICHAŁ ZAWADA rocznik 85, pracownia - Jacek Waltoś , ŁUKASZ STOKŁOSA rocznik 86, pracownia - Jacek Waltoś , DOMINIK STANISŁAWSKI rocznik 79, pracownia - Adam Brincken

Andrzej Bobrowski

"Stan Pamięci"

od 14.03.2008

fotoreportaż z wernisażu

...z niczym w życiu nie należy przesadzać. Ani z dobrym, ani ze złym...
J. Conrad 
STAN  PAMIĘCI 
"Sztuka milczenia - pozwól mi żyć", to przestrzeń, w której na jednej ścianie pola miłości spotykają się z polami szczęścia, to spotkanie różnych światów: archetypicznego, realnego i wirtualnego.
Program na całe życie, kontynuacja cyklu prac zainicjowanych zbiorem "Niepoliczalni" i     kontynuowanych w ramach nieinstytucjonalnej Fundacji Dobrego Człowieka. Jest to zachowanie pamięci o ludziach wolnej przestrzeni, wolnych światów, o piorunie i o drzewie, jako odzwierciedlenie wzrastania, przemijania, śmierci.
Kluczem do zdefiniowania idei jest znak - ikona, symbol człowieka, znak który bardziej sugeruje niż tworzy. 

Andrzej Bobrowski

Studiował w latach 1985 - 1990 na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu gdzie otrzymał dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Drzeworytu prof. Zbigniewa Lutomskiego.
W 2001 roku obronił doktorat, a w 2004 roku habilitował się w zakresie Sztuk Pięknych, w specjalizacji Grafiki Warsztatowej.
Obecnie pełni stanowisko Kierownika Pracowni Drzeworytu Instytutu Sztuk Pięknych Uniwersytetu Zielonogórskiego oraz Kierownika Pracowni Drzeworytu Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.
Zajmuje się grafiką, malarstwem i działaniami przestrzennymi (instalacje, obiekty).

Jest on laureatem nagród takich jak:
-Stypendium Twórcze miasta Wolfsburg( 1987);
-Stypendium Twórcze Ministra Kultury i Sztuki( 1990, 1997);
-I Nagroda w konkursie Hahnemuehle,6 Triennale Grafiki Polskiej ( 2005).

Brał udział w wielu wystawach indywidualnych:
-Kultur Zentrum Wolfsburg( 1987);
-Rathaus Galerie, Galerie in der Lampenfabrik, Drukladen des Gutenberg Museum, Mainz ( 1992);
-Galeria Miejska Arsenał, Poznań( 2001);
-Pokolenie 1956, Muzeum Miejskie w Nysie( 2003);
-Wieża Babel, Wieża Ciśnień, Konin( 2004)
oraz w licznych wystawach zbiorowych:
-Nachbarn, Consumenta Art.91, Norymberga, Niemcy( 1991);
-Międzynarodowe Biennale Drzeworytu, Bańska Bystrzyca, Czechosłowacja( 1992);
-Triennale Grafiki Polskiej, Kunstferein zu Frechen EV Staatsaal, Frechen, Niemcy( 1994);
-Triennale Grafiki Polskiej, Musee des Beaux-Arts, Le Locle, Szwajcaria( 1994);
-Gallerie Gallus, Frankfurt nad Odrą, Niemcy( 1995);
-Pracownia Drzeworytu 108, Galeria Garbary( 1995);
-Grafika poza formatem, Kubus, Hannover, Niemcy( 1996);
-Polnische Grafik der Gegenwart, Museum Junge Kunst, Frankfurt nad Odrą, Niemcy,
Kolekcja, wystawa ze zbiorów Galerii Prowincjonalnej, Słubice( 1998);
-Serce, Dusza, Ciało, Innerspaces, Poznań( 2000);
-Figuranci, Wystawa Młodego Malarstwa z Kolekcji ARTeonu( 2002);
-Sacrum, V Triennale Sztuki, Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa, Sopot( 2003);
-Sacrum, V Triennale Sztuki: CS, Galeria EL w Elblągu( 2004);
-Międzynarodowe Triennale Grafiki, Oldenburg, Niemcy( 2004);
-6 Triennale Grafiki Polskiej, Katowice( 2006);
-De Intrnationale Grafiek Manifestatie (Polen-Japan),Galerie Werfkade 16,Sappemer,Holandia( 2006).

JAN MICHALAK

od15 lutego 2008

fotoreportaż z wernisażu

Dionizyjska Reinterpretacja Stytanizowanej Rzeczywistości

Michalak na co dzień poświęca się inkarnacji malarskiej idei barokowego destruktu. W przewidywaniu nadchodzącej nowej epoki estetycznej aktywnie atakuje rudymenty idealizmu abstrakcyjnego oraz zwalcza post-kantowski imperatyw racjonalnego podporządkowania. Podważa post-klasyczne dogmaty ikonoklazmu, zamykające świadomość ludzką w okowach geometrycznego podziału przestrzeni. Z lubością obnaża fałsz neomodernizmu, który z właściwym sobie monizmem obrazowania sprowadza wizję do bezrefleksyjnego, materialistycznego tu i teraz. Inspiracji dla swej twórczości szuka w sztuce baroku.
Życiorys artystyczny
Urodzony 5 maja 1979 roku w rodzinie inteligenckiej o tradycjach artystycznych. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych za cykl obrazów "Allahu, Piachu Pustyni", oraz pracę magisterską p.t. "Modliszka z dalekiej Puławskiej, czyli w Lotosie zegar stoi za dziesięć dwunasta, poemat pikarejski z epoki schyłkowego porno..", napisaną pod korektą dr Piotra Szuberta. Na obronę dyplomu przypłynął drewnianą łodzią z Kazimierza Dolnego.

Miho Iwata

"Tysiąc Snów" performance
27 stycznia, 2007

fotoreportaż z wydarzenia

stowarzyszenie artystyczne

OTWARTA PRACOWNIA

serdecznie zaprasza na finisaż wystawy

Krzysztofa Klimka

26.01.08

Rynek Główny-Pasaż 13, 2p

fotoreportaż z wydarzenia

MAREK SOBCZYK

,,Psycho/somo/socjo-analiza w Krakowie"

od18 stycznia 2007

fotoreportaż z wernisażu

Krótki opis projektu Psycho/somo/socjo-analiza w Krakowie (obrazy).
Tak jak psycho-analiza zakłada obecność dwóch podmiotów (analizowanego i analizującego), w wypadku tego projektu może chodzić o wydzielenie z artysty dwóch podmiotów: artysty-podmiotu i człowieka- podmiotu. Projekt zwraca się właśnie w stronę wydzielin: artysty i człowieka obecnych w artyście. Przy czym nie chodzi tu o pierwszą osobę liczby pojedynczej artysty, jego pojedynczość. Bardziej chodzi o powszechność materiału, a czasami chodzi po prostu o aktualność pewnych spostrzeżeń, co łatwiej jest pokazać biorąc w cudzysłów prace innych artystów, czasami chodzi o tak powszechne odczucia, że mamy do czynienia z kiczem sięgania w głąb tajemnicy by dosięgnąć "prawdy". Psycho-analiza jest powszechnie znana, przynajmniej z nazwy, natomiast somo-analiza i socjo-analiza zostały przeze mnie przywołane jako nieznane jednak narzucające się i oczywiste uzupełnienie. Tak więc psycho/somo/socjo-analiza jako możliwość analizy trzech istotnych aspektów istnienia nie do końca rozpoznanych przez naukę, i właśnie podatnych na intuicję artystyczną jest moim uprawnieniem i "uprawnieniem" sztuki. W pewnym sensie zakładam też, że intuicja sztuki może poprzedzać rozpoznania: naukowe (o ile psycho/somo/socjo-analiza jest nauką, o ile posługuje się hipotezą) lub poprzedzać prawdziwe rozpoznanie (o ile psycho/somo/socjo- analiza nie jest nauką, o ile nie posługuje się hipotezą a jest "prawdą").
Marek Sobczyk (ur. 1955 Warszawa, mieszka i pracuje w Warszawie)
Malarz, teoretyk, projektant. Studiował w warszawskiej ASP (1975-80). 1983 -1992 członek Gruppy, współtwórca pisma Oj dobrze już. Od 1990 roku zajmuje się również projektowniem graficznym i typografią (1990 - 2004 pracował w spółce Zafryki z Piotrem Młodożeńcem). W ostatnich latach dużo czasu poświęca działaniom "obiektywizującym" czynności artystyczne. Od 1989 prowadzi projekt Szkoła sztuki. W 1986 opublikował Kurs abstrakcji, stworzył ideę książki i współpracował przy opracowaniu publikacji Andrzej Wróblewski nieznany, w 2005 opublikował Kurs sublimacji. Cały czas uprawia malarstwo w "aktualnej (nie anachronicznej) postaci", "bada ograniczenia" i "poszerza pole malarstwa" również teorią, pracami przestrzennym, projektami. Realizuje: od 1999 roku projekt: Sexreligiapolityka, od 2000 roku projekt: Tabela: Co? Kto? - Czym? Kim?, od 2002 roku projekt: "muzeum"